اسم ذات: آنستكه دلالت كند بر آنكه مسمّايش قائم بنفس بوده و در وجودش محتاج بتحقّق در غير نمى‌باشد مانند كلّيه اعيان خارجى از قبيل: انسان، جماد و حيوان.

اسم معنى: آنستكه در تحقّق خارجى نيازمند به غير باشد همچون كلّيه مصادر و اوصاف از قبيل: حسن و قبح و ضرب.

مصدر و غير مصدر

اسم از نظر دلالت داشتن بر معناى حدثى و غير آن بر دو قسم است:

1- مصدر.

2- غير مصدر.

مصدر: عبارتست از اسمى كه داراى معناى حدثى باشد و به تعبير ديگر بر انجام فعل و كارى دلالت كند مانند: ضرب، نصر.

غير مصدر: آنستكه چنين نباشد همچون، اسماء ذوات.

اقسام مصدر

براى مصدر پنج قسم ذكر نموده‌اند و آنها عبارتند از:

1- مصدر نوعى.

2- مصدر مرّه.

3- مصدر ميمى.

4- مصدر جعلى.

5- مصدر مطلق.

مصدر نوعى: آنستكه بر نوع وقوع فعل دلالت كند و آن بر وزن فعله مى‌آيد مانند:

جلست جلسه الامير (نشستم بنوع نشستن امير).

مصدر مرّه: آنستكه بر يكبار وقوع فعل دلالت نمايد و آن از ثلاثى مجرد بر وزن فعله آمده همچون: