مسلم و مسلمة.

و گاهى بطور ندرت باسماء ملحق ميشود مانند:

امرء و امرئة و رجل و رجلة.

قابل توجّه است كه « تاء » فارقه بين مذكر و مونث در چهار وصف ملحق بكلمه نميشود و آن چهار تا عبارتند از:

1- وصفى كه بر وزن فعول بوده و بمعناى فاعل باشد مانند:

صبور كه بمعناى « صابر » است و در مذكّر و مؤنّث يكسان مى‌باشد.

2- وصفى كه بر وزن مفعال باشد مانند:

مهذار (مرد يا زنى كه بسيار هذيان بگويد).

3- وصفى كه بر وزن مفعيل باشد مثل:

معطير (مرد يا زنى كه خوشبو باشد).

4- وصفى كه بر وزن مفعل باشد همچون.

مغشم (مرد يا زنى كه بى‌شرم باشد).

ناگفته نماند در وصفى كه بر وزن فعيل بوده و بمعناى مفعول باشد همچون قتيل كه بمعناى « مقتول » است غالبا تاء ممتنع است مشروط باينكه موصوفش در عبارت مذكور باشد مانند:

رجل قتيل و امرئة قتيل.

تذكّر: اگر در موارد چهارگانه مذكور تاء تأنيث بوصف ملحق شود مى‌بايد حمل بر شذوذ و نذرت گردد.

ذات و معنا

اسم از نظر قوام مسمّى و عدم قوامش بخود بر دو قسم است:

1- اسم ذات.

2- اسم معنا.