اليه) بمعناى حقيقى خود هستند تنها نسبت انبت به ربيع نسبت مجازى است.

البته مجازى بودن اين نسبت در صورتى است كه اين كلام را شخص موحّد بگويد.

2- مسند و مسنداليه مجاز لغويّه باشند مانند:

احى الارض شباب الزّمان: در اين مثال احى (مسند) و شباب (مسنداليه) بمعناى مجازى هستند زيرا مقصود از احياء زمين بهيجان آمدن قواى ناميه در آنست و از شباب فزونى همين قوا مى‌باشد و هر دو معناى مجازى هستند.

3- مسند حقيقت لغوى و مسنداليه مجاز باشد مانند:

انبت البقل شباب الزّمان، كه در اين مثال انبت (مسند) بمعناى حقيقى خود يعنى بيرون آوردن بوده و شباب (مسنداليه) داراى معناى مجازى است يعنى بمعناى فزونى قوّه ناميه مى‌باشد.

4- عكس صورت سوّم مانند:

احى الارض الرّبيع، كه در اين مثال احى (مسند) بمعناى تهييج قواى ناميّه يعنى معناى مجازى بوده و ربيع (مسنداليه) به معناى حقيقى يعنى فصل بهار مى‌باشد.

وجه انحصار مجاز

وجه انحصار مجاز در چهار قسم مزبور اينست كه مصنّف در مسند شرط كرد كه يا فعل باشد و يا شبه فعل، پس مى‌توان گفت طبق اين شرط مسند پيوسته بايد مفرد باشد و بديهى است مفرد يا حقيقت است‌