[مقصود از فضل الخطاب‌]

مطابق با واقع و موافق با حقيقت است بنابراين عطف و [كل كلام الخ‌] به [علم الشرايع‌] از قبيل عطف عام بر خاص است.

و سپس مى‌گويد:

مصنف كلمه [اوتى‌] را بصيغه مجهول آورد نه معلوم و سرّ آن اينست كه يكى از موارد مجهول آوردن فعل و تصريح به فاعل ننمودن موردى است كه فاعل فعل مشخص بوده و احتياجى به ذكر كردن نداشته باشد و در اينجا چنين است زيرا فعل مزبور غير از حقتعالى فاعل صالحى ندارد.

قوله: هى علم الشّرايع: ضمير [هى‌] بحكمت راجعست.

متن: و فصل الخطاب.

شرح عربى‌ اى الخطاب المفصول، البيّن الذى يتبيّنه من يخاطب به و لا يلتبس عليه.

او الخطاب الفاصل بين الحقّ و الباطل.

ترجمه‌

شارح در ذيل كلام مصنف كه گفته است [و فصل الخطاب‌] ميگويد: مقصود از فصل الخطاب، خطاب مفعول ممكن است باشد و آن كلام آشكار و ظاهرى است كه مخاطب به آن آن را درك نمايد و بر او اشتباه نشود.

يا منظور خطاب فاصل و جداكننده بين حق و باطل است.

شرح فارسى:

توضيح‌

كلمه [فصل الخطاب‌] معطوف بحكمت است بنابراين معناى عبارت مصنف چنين است و درود قلبى و تحيّت‌