كلام مرحومه علّامه‌

و امّا مرحوم علّامه:

ايشان حرمت استعمال آب متنجّس را در كتاب تحرير و قواعد و ارشاد منحصر بر طهارت و اكل و شرب فرموده‌اند.

و در كتاب منتهى انتفاع از خميرى كه با آب نجس ساخته شده را در علف حيوانات و تغذيه آنها تجويز فرموده و در مقام استدلال فرموده:

آنچه بر مكلّف حرام است تناول متنجّس مى‌باشد نه انتفاعات ديگر.

و نيز فرموده:

تغذيه از عجين مزبور براى بهائم و حيوانات از مصاديق انتفاع بوده و پس بايد جايز و مشروع باشد چه آنكه اصل مقتضى براى اينحكم مى‌باشد.

مصنّف (ره) مى‌فرمايند:

مخفى نماند كه هردو دليل مرحوم علّامه صريح در حصر تحريم در تناول عجين متنجّس مى‌باشد و انتفاعات ديگر را شامل نمى‌گردد.

مرحوم شهيد اوّل در كتاب قواعد مى‌فرمايند:

نجاست آنچيزى است كه استعمالش در نماز و اغذيه حرام باشد.

سپس مطلبى ذكر فرموده كه مؤيّد مطلوب و مقصود ما است.

و در كتاب ذكرى ذيل احكام نجاست فرموده:

ازاله كردن نجاست از جامه و بدن واجب است.

سپس مساجد و غير آنها را نيز ذكر فرموده تا جائيكه مى‌فرمايد:

و همچنين ازاله نجاست واجب است از هرشيئى كه در اكل و شرب با روشن نمودن زير سقف بكار رود چه آنكه از نجس نهى داريم و همچنين نصّ در اين باب وارد شده.

مصنّف (ره) مى‌فرمايند:

مقصود شهيد (ره) از « نهى از نجس» نهى از تناول آن مى‌باشد.

و مرادش از « نصّ » احاديثى است كه وارد شده و ما را از استصباح به روغن متنجّس زير سقف نهى و منع نموده‌اند.