كشف مينمايد با اينفرق كه حجّيت آن مانند قطع ذاتى و عقلى نيست بلكه
جعلى و بعنايت تنزيل است و تا دليل بر جعل نداشته باشيم نمىتوان بآن اعتماد نمود،
زيرا اصل اوّلى حرمت عمل به ظنّ است.
بحث اوّل امكان تعبد به ظنّ
در اينمسئله بين ارباب صناعت اختلاف است:
برخى همچون ابن قبه تعبّد بظن را محال دانسته و گروهى آنرا تجويز
كردهاند، اگرچه هركدام از طرفين ادلّهاى براى حقّانيّت مدّعاى خود اقامه
نمودهاند، ولى سزاوار اين است كه بملاحظه اهميّت نداشتن اين بحث و مسلّم بودن
بطلان ادّعاى ابن قبه آنرا رها كرده و باصل مطلب بپردازيم.
مؤلّف گويد:
حق اينستكه، تعبّد به ظنّ امر ممكن و بدون اشكالى است و استدلال
مانعين قابل اعتماد نيست و از باب « ادّل دليل بر امكان شيى وقوع شيى است» مىگوئيم:
بعد از آنكه موارد وقوع تعبّد بظنّ در شرع ثابت شد ديگر مجالى براى
اشكال نسبت بمقام ثبوت باقى نميماند.
بحث دوّم موارد وقوع تعبّد بظنّ در شرع انور
1- حجّيت ظواهر
ملخّص كلام اينستكه: تبعيّت از ظواهر كلمات شارع جاى شبهه و ترديد
نيست، زيرا سيره عقلاء بر اينستكه، از ظهورات متابعت مىكنند و باين وسيله