« امر » مى‌باشد.

قوله: هنا: يعنى در مورد بدليّت از « ما » .

قوله: فاطلق المنع: ضمير فاعلى در « اطلق » به زمخشرى راجعست.

قوله: لعلّ امتناعه من اجازته: ضمير در « امتناعه » به زمخشرى و در « اجازته » به كون « ان » بدلا من ما راجع است.

قوله: و وهم الزمخشرى فمنع ذلك: مشاراليه « ذلك » بدليّت مى‌باشد.

قوله: و العائد موجود حسّا فلا مانع: اين عبارت از مصنّف در ردّ بر زمخشرى مى‌باشد.

متن: و الخامس: الّا يدخل عليها جار، فلو قلت: كتبت اليه بان افعل كانت مصدريّة:

مسئلة

إذا ولي « أن » الصالحة للتفسير مضارع معه « لا » نحو « أشرت إليه أن لا تفعل» جاز رفعه على تقدير لا نافية، و جزمه على تقديرها ناهية، و عليهما ف « ان » مفسّرة، و نصبه على تقدير لا نافية و أن مصدرية، فإن فقدت « لا » امتنع الجزم، و جاز الرفع و النصب.

ترجمه: ه: شرط پنجم اينستكه بر « ان » لفظ جارّ داخل نشده باشد، بنابراين اگر بگوئى: كتبت اليه بان افعل (باو نوشتم كه بجاى آور).

لفظ « ان » مصدريّه است زيرا حرف جارّ بر سرش داخل شده.

[مسئله ادبى در «آن مفسّره»]

مسئله ادبى‌

اگر بعد از « ان » كه براى تفسير صلاحيّت دارد مضارعى كه با آن لفظ « لا » مى‌باشد درآيد مانند: اشرت اليه ان لا تفعل (باو اشاره كردم كه انجام مده) جايز است مضارع را رفع دهيم بنابراينكه « لا » نافيه باشد و ميتوان آنرا جزم داد بنابراينكه « لاء