دور باشد از رحمت خدا همچون قوم ثمود، ما امام و پيشوائى نداريم پس به ما روى آور شايد خداى ما را برحق جمع كند و نعمان بن بشير در قصر امارت است، با او در نماز جمعه حاضر نشويم و در عيد بيرون نرويم و اگر خبر رسد به ما كه بسوى ما روى آورده‌اى او را بيرون مى‌كنيم كه به شام رود انشاء اللّه، و السّلام و رحمة الله عليك .

سپس نامه را با عبد اللّه بن مسمع همدانى و عبد اللّه بن وال تيمى فرستادند و سفارش كردند كه شتاب و عجله كنند پس آنها به شتاب رفته تا در مكّه برخامس آل عبا عليه السّلام وارد شدند و به گفته صاحب صمصام زخّار اين دو در روز دهم رمضان المبارك محضر امام عليه السّلام رسيدند .

مؤلف گويد :

در ترجمه تاريخ اعثم كوفى آمده است كه نام اين دو نفر كه از كوفه محضر امام عليه السّلام رسيدند عبارت بود از :

الف : عبد اللّه بن سليع همدانى‌

ب : عبد اللّه بن سمع السّكرى‌

بهرصورت چون اين دو نفر با نامه به خدمت امام عليه السّلام رسيدند، نامه را تقديم محضر همايون نمودند، امام عليه السّلام نامه را مطالعه نموده و برمضمونش واقف گرديد، هيچ نفرمود و جواب آنرا مرقوم نداشت ولى فرستادگان را خوشدل باز فرستاد، ايشان چون به كوفه رسيدند صورت واقعه را بازگو كردند، جماعتى از معارف كوفه مانند قيس بن مسهر صيداوى و عبد الرحمن بن شداد ارحبى و عمارة بن عبد اللّه سلولى و جمعى ديگر كه با آنها صد و پنجاه نامه كه از يك و دو و سه و چهار نفر بود دو روز ديگر رهسپار مكّه شدند و حضور امام عليه السّلام رسيدند و جملگى از آن حضرت استدعاى آمدن به كوفه را مى‌نمودند چنانچه مضمون نامه نيز همين بود و نويسندگان از حضرت التماس و درخواست كرده بودند كه‌