طبق مدارك معتبر بطور قطع و يقين امام معصوم عليه السّلام از تمام جزئيات مطّلع بوده و همه وقايع و حوادث ماضى و حال و آينده را مى‌دانند لذا براين اساس حضرت خامس آل عبا از زمانى كه مدينه را ترك نموده و به مكّه و از آنجا منزل به منزل بطرف عراق و به قصد كوفه حركت كردند از تمام رويدادهاى بين راه قبل از وقوع آگاه بوده و به علم امامت مى‌دانستند پيش از رسيدن به كوفه خود و اصحابشان شهيد مى‌شوند و نيز مى‌دانستند چه كسى به ايشان ملحق شده و چه كسى از اين فيض عظيم بى‌بهره مى‌ماند ولى مع‌ذالك بجهت اتمام حجت و به مقتضاى‌ ليهلك من هلك عن بيّنة و يحيى من حىّ عن بيّنة[1] از بدو حركت و ابتداء اين سفر روحانى به هركه مى‌رسيدند طلب نصرت و يارى مى‌كردند، برخى سعادت يارشان مى‌شد و بعضى از آن بى‌بهره مى‌ماندند، افرادى كه امام عليه السّلام از ايشان استنصار نموده‌اند طبق استقصاء برخى از اهل تحقيق عبارتند از :

1- اقوام و اصحاب حضرت چه آنكه آن جناب خطاب به آنها فرمودند :

من كان باذلا فينا مهجته و موطنا على لقاء اللّه نفسه فليرحل معنا فانّى راحل مصبحا انشاء اللّه تعالى‌

يعنى : هركه خون دل خود را در راه ما اهل بيت مى‌خواهد بذل كند و آرزوى ملاقات خدا را دارد با ما كوچ كند چه آنكه بامداد و سحرگاه فردا من انشاء الله حركت خواهم كرد .

2- عبادل اربعه يعنى : عبد اللّه بن عباس، عبد اللّه بن جعفر، عبد اللّه بن عمر و عبد اللّه بن زبير

حضرت از هرچهار تن ايشان طلب نصرت كردند منتهى هركدام عذرى آوردند و از اين فيض محروم گشتند منتهى عبد اللّه بن جعفر دو پسر خود محمد و عون را همراه حضرت فرستاد و گفت من نيز پس از فراغت از مناسك حجّ به‌

[1] آيه (42) از سوره انفال‌