لشگر را ملاحظه مى‌كنم، اگر اين گروه سپاه دشمن باشند و كار ما به قتال منجر شود پناهگاه نداريم پس بايد پيش از وقت فكر پناهگاه و سنگرى باشيم .

يكى از اصحاب عرض كرد : فدايت شوم هذا ذوجشم الى جنبك در پهلوى راه شما جايگاهى است كه آن را ذوجشم مى‌خوانند از سمت چپ ميل كنيد تا به آنجا پناه ببريم .

حضرت فرمان دادند كه لشگر به طرف چپ مايل شوند و به آن مكان بروند، چند قدمى بيش نرفته بودند كه جاسوسان آن لشگر به امير و سردارشان خبر داده و بفرمان او رو به اردوى همايون آوردند، اهل اردو يقين كردند كه مقصود و منظور آن لشگر ايشان مى‌باشند بهرصورت لشگر دشمن مانند مور و ملخ رو به سوى اردوى كيوان شكوه آوردند و چنان با عجله و شتاب حركت مى‌كردند كه قصدشان اين بود زودتر از سپاه امام عليه السّلام به ذوجشم برسند ولى لشگريان امام عليه السّلام پيش‌دستى كرده خود را سريع‌تر به آن مكان رسانده و آنجا را اشغال نمودند و بدستور امام عليه السّلام خيمه و خرگاه را برپا كرده و در آنجا قرار و آرام گرفتند و لشگر دشمن كه تعدادشان به هزار سوار مى‌رسيد در مقابل اردوى كيوان شكوه منزل نمودند سردار اين سپاه حرّ بن يزيد رياحى بود كه قبلا شطرى از مكالمات و گفتگوهايش با امام عليه السّلام را نقل كرديم و چنانچه پيشتر گفتيم به روايت مرحوم مفيد در ارشاد وقت نماز ظهر كه شد امام عليه السّلام به حجّاج بن مسروق فرمودند اذان بگويد و پس از اتمام اذان وجود مقدس سرور آزادگان حضرت ابى عبد اللّه الحسين همچون خورشيد تابان از خيمه طلوع نموده و بيرون آمدند در حالى كه ازار و ردائى به تن داشته و نعلينى به پا كرده بودند با لباسى مخفف در پيش روى دو لشگر ايستادند و حمد و ثناى الهى بجاى آورده و شطرى سپاه دشمن را ملامت نموده و فرمودند :

اى مردم من به خواهش دل خود به سوى شما نيامدم تا كاغذهاى متكثره شما و