شبه جزيره عربستان، سابقه نداشت.

چه كسانى حق مناظره دارند؟

گاهى تصور مى شود كه مناظره و حوار در اسلام مشروع نيست و گويا چنين افرادى هر نوع گفتگوى منطقى را نوعى «مراء» تلقى كرده اند، در حالى كه بهترين عبادت حتى در شب هاى قدر، گفتگوى علمى براى حقيقت يابى است.

البته نبايد، از اين نكته غفلت كرد كه حوار با مخالفان، كار افراد ضعيف و ناتوان نيست، افرادى كه هنوز خود را نساخته اند، نمى توانند بر روى مخالف، اثر بگذارند بلكه چه بسا گفتگوهاى جذاب طرف، آنها را از پاى درآورد و از حقيقت دور شوند.

در مكتب امام صادق(عليه السلام) رجال برجسته اى تربيت شده بودند، كه امام از وجود آنان براى مناظره استفاده مى كرد، و هر فردى را براى مناظره با گروه مخالف گزينش نمى كرد.

اينك اسامى برخى از گروه مبرّز در فن مناظره در مكتب امام صادق(عليه السلام)، نام مى بريم، آنها عبارتند از:

1. حمران بن اعين، 2. قيس بن ماصر، 3. مؤمن الطاق، 4. هشام بن حكم، 5. زرارة بن اعين و... .

محمد بن يعقوب كلينى(م329) به سند خود از يونس بن يعقوب نقل مى كند كه وى مى گويد: من خدمت امام صادق(عليه السلام)بودم كه ناگهان مردى از اهل شام، وارد بر مجلس امام شد و گفت: من شخصى هستم كه در كلام و فقه و فرائض دست بالايى دارم و آمده ام با شاگردان شما مناظره كنم. امام رو