به او تلقين مى‌نمايد.

و ديگر از اشتباهات عمر؛ رها كردن اسراى يمن، و سرپيچى وى و رفيقش ابو بكر از پيوستن به سپاه اسامة بن زيد بود، با اينكه هر دو، فرماندهى اسامه را پذيرفته بودند. و شگفت‌تر از همه اينها اينكه؛ خدا مى‌داند و مردم نيز مى‌دانند، كسى كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم را از نوشتن وصيّت بر استخوان كتفى كه خواسته بود بازداشت، عمر بود و اين كار، وى را نزد مردم خدشه‌دار نساخت و از او چيزى نكاست. وى كسى است كه به صفيّه‌ [1] دختر عبد المطلب آن سخنان تحقير آميز را گفت كه رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم خشمگين شد و در پاسخ، آن سخنان را به او گفت. [2] او و رفيقش ابو بكر همان دو نفرى هستند كه از دستور رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم مبنى بر كشتن فردى دشمن كه حضرتش آن دو را به اجراى آن مأمور ساخته بود، خوددارى كردند كه پس از آن دو، مرا مأمور كرد و سپس سخنانى در اين باره ايراد فرمود. [3] پيامبر صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم به ابو بكر دستور داد در ميان مردم ندا دهد: «هر كس خداوند را موحّد ملاقات كند و ذرّه‌اى شرك نورزد به بهشت درآيد» عمر او را بازداشت و ابو بكر هم اطاعتش كرد و رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم را نافرمانى نمود و دستور حضرتش را اجرا نكرد.

رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم هم در باره‌اش گفت آنچه گفت.

اشتباهات او و رفيقش بيش از آن است كه به حساب درآيد و شمرده شود، اما اين خطاها و اشتباهات از آنان نزد عوام و مردم نادان چيزى نكاست و اين دو را