محمد بن ابى بكر در كنار على نشسته بود، حضرت به او گفت و من گوش مى‌كردم، اى برادر مهره‌اى! آيا آمده‌اى كه بيعت كنى؟ گفت: آرى! فرمود: با من بيعت مى‌كنى مبنى بر اينكه رسول خدا درگذشت و خلافت از آن من بود و پسر ابو قحافه به دشمنى و ستم آن را از ما ستاند و سپس عمر آن را از ما ستاند؟ گفت: آرى! او با حضرتش بر اين اساس و از روى رضا و رغبت بيعت كرد.

ابان گويد: به حسن گفتم: آيا با همه مردم بر همين اساس بيعت كرد؟ گفت: نه، فقط با كسانى بر اين اساس بيعت كرد كه به اين حقايق كاملا آگاه بودند و حضرتش به آنان اعتماد داشت.

اى ابان! اگر روا باشد كه براى عثمان كه گناهان كبيره و كارهاى زشتى مرتكب شد آمرزش بخواهيم، روا خواهد بود كه براى ابو بكر و عمر هم آمرزش بخواهيم، زيرا با وجودى كه از خون‌ريزى گذشتند و در دوران خلافت خود با گذشت بودند و كفايت داشتند و سيره و سنت پسنديده‌اى داشتند و مانند عثمان به بدعت و ستم رفتار نكردند و مانند طلحه و زبير به خاطر دنيا دوستى و قدرت‌طلبى پيمان نشكستند و خون نريختند، اما از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم شنيده بودند كه آنان را از كارى كه كردند بر حذر داشته بود، اما با وجود دليل و بيّنه فرمان خدا و رسولش را ناديده انگاشتند و با آنچه كردند فرمان خدا و رسول خدا را ناچيز و سبك نمودند.

اى ابان! اگر بگويى كه «ابو بكر و عمر آنچه را كه رسول خدا در باره حقانيت و خلافت على گفته بود شنيدند»، خوب عثمان و طلحه و زبير هم آن را شنيده بودند و چنان كردند و جنگ افروختند و خون ريختند، و اگر بگويى كه «ابو بكر و عمر بنيانگذار آن توطئه بودند و امت را با گرفتن خلافت از على دچار فتنه و بدبختى ساختند، با وجودى كه به يقين مى‌دانستند آنان را در خلافت حقّى نيست و خداوند آن را براى غيرشان قرار داده بود، و اين دو تا بر على به امارت مؤمنان سلام كردند و حتى از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلّم پرسيدند كه: آيا اين به فرمان خدا و رسولش‌