گفت: سخن رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلّم در باره او، و انتصاب وى به امامت امت در روز غدير خم، و سخن رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلّم در باره او در نبرد تبوك كه فرمود: «تو نسبت به من مانند هارون نسبت به موسى هستى به جز نبوّت» و اگر جز نبوّت بود باز هم استثنا مى‌كرد و ما به يقين مى‌دانيم كه خلافت غير از نبوت است. و در آخرين خطبه‌اش كه حضرتش براى مردم ايراد كرد و ديگر پس از آن خطبه‌اى نخواند تا كه درگذشت كه در آن فرمود: «اى مردم! من در ميان شما دو امر مهم بر جاى مى‌نهم تا زمانى كه به آن دو چنگ آويزيد هرگز گمراه نشويد و آن دو، كتاب خدا و اهل بيت من است، همانا كه خداوند با من پيمان بسته كه اين دو از هم جدا نشوند تا كه در كنار حوض بر من درآيند، درست مانند اين دو انگشت و نه اين دو انگشت (انگشت ميانى و انگشت سبابه‌اش را نشان داد)، زيرا هر يك در كنار ديگرى است، پس به اين دو چنگ آويزيد تا هرگز گمراه نشويد، بر آنان پيشى نگيريد كه هلاك شويد، آنان را چيزى نياموزيد كه از شما داناترند». رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله و سلّم ابو بكر و عمر را كه ششمين و هفتمين از آن هفت نفر بودند فرمود كه بر على به امارت مؤمنان سلام دهند. به جانم سوگند اى ابان! اگر روا باشد كه براى عثمان و طلحه و زبير آمرزش بخواهيم چرا كه بدكاريهاى آنان بر ما پوشيده نمانده، بر ما است كه اگر بتوانيم براى آن دو هم آمرزش بخواهيم، زيرا طلحه و زبير با على بيعت كردند و من شاهد بودم، بيعت به رضا و رغبت نه از روى فشار و اكراه، سپس به خاطر دنيا دوستى و قدرت‌طلبى بيعت‌شان را شكستند و خونهاى محترمه را ريختند و پس از شرك به خدا گناهى بالاتر از ريختن خونهاى محترمه نيست. اما عثمان؛ افراد نادان و سفيه را به خود نزديك كرد، پرهيزكاران را دور ساخت، رانده‌شده رسول خدا را به مدينه راه داد و به خود پناه داد، دوستان خدا و صالحان را تبعيد كرد و راند، بيت المال را سرمايه ثروتمندان ساخت، بر خلاف كتاب خدا حكم كرد، بدكاريهاى او بيشتر از آن است كه شمرده شود، بزرگترين بدكارى او سوختن قرآن بود و زشت‌ترين آنها اقامه نماز