276. شك سببى‌

به مبحث «استصحاب سببى» رجوع شود.

277. شك طارى‌

به شك در بقايى كه در استصحاب اخذ شده «شك طارى» گويند.

مثال: در گذشته يقين به امرى داشتم، هم‌اكنون شك در بقاى آن دارم، با اجراى استصحاب «بقاى ما كان» مى‌كنم. به شك در بقا در زمان حال «شك طارى» اطلاق مى‌شود. به مبحث «استصحاب» رجوع شود.

278. شك مسبّبى‌

به مبحث «استصحاب» رجوع شود.

279. شك مقرون به علم اجمالى‌

به مبحث «شبهه مقرون به علم اجمالى» رجوع شود.

280. شهرت‌ [1]

شهرت در لغت به‌معناى شايع و پخش شدن، ظاهر شدن و بالا رفتن است، و در اصطلاح بر سه قسم است: 1. شهرت روايى؛ 2. شهرت فتوايى؛ 3. شهرت عملى.

281. شهرت روايى‌

محدّثين روايتى را كه راويان آن زياد باشند اما به حد تواتر نرسند روايت مشهور يا مستفيض گويند.

به مبحث «خبر متواتر» رجوع شود. شهرت روايى حجّت است، زيرا در بحث «تعادل و تراجيح» از جمله مرجّحات «شهرت روايى» ذكر شده است. همچنين امام معصوم در مقام تعارض دو خبر فرمود: به روايت مشهور عمل كنيد. پس شكى در حجيّت شهرت روايى نيست. به مبحث «تعادل و تراجيح» رجوع شود.