همچنان يارانش مورد تعقيب قرار گرفتند تا اينكه بالاخره آنها را از بين بردند.»

منبعى كه دكتر سرور در نوشتن مطالب فوق از آن استفاده كرده «اسرار الباطنية و اخبار القرامطة» است.

به نظر ما چيزى كه دكتر سرور ذكر كرده چيزى از حقيقت على بن الفضل را روشن نمى‌كند. ما اعتقاد داريم علت كينه‌جويى و اظهار نفرت ابن الفضل اين بوده كه وى يك يمنى اصيل بوده و تاب اين را نداشته كه در سيادت و حكمرانى بر يمن فرد بيگانه‌اى، اگرچه از نظر مذهبى با او هم‌عقيده باشد، با او رقابت كند.

بنابراين نزاع اين دو يك نزاع شخصى و بر اين مبنا بوده است كه سيادت بر يمن از آن‌چه كسى بايد باشد.

اين، آن چيزى است كه به نظر مى‌رسد. البته ما نمى‌توانيم آنچه را كه دكتر محمد كامل حسين در كتابش تحت عنوان «ادب مصر الفاطمية» ص 33، چاپ دار الفكر العربى، آورده است ناديده بگيريم. او با استناد به كتاب «افتتاح الدعوة» اثر قاضى نعمان كه نسخه خطى آن در كتابخانه شخصى وى موجود بوده است و همچنين با استناد به كتاب «كشف اسرار الباطنية» اثر محمد بن مالك يمانى ص 21 به بعد، مى‌گويد:

برخى از غاليان، داعيانى هستند كه مذهب فاطمى را تغيير دادند و آنرا از روش صحيحش خارج ساختند، تا جاييكه امامان اسماعيلى مجبور شدند عصيان اين گروه از داعيان را اعلان كنند و آنها را از دعوت، طرد نمايند و مردم را از گمراهى‌هاى آنان بر حذر دارند. يكى از اين داعيان، على بن الفضل است كه از پيشگام‌ترين داعيان نسبت به اظهار دعوت اسماعيليه در يمن، در اواخر دوره اول ستر بوده است. اما او راه صواب را گم كرد و گمراه شد و لذا امام‌