اين دو داعى با زاد و توشه‌اى از سفارشات و نصايح امام مستتر، از سلميه به راه افتادند و در سال 267 ه در مكه جهت انجام مناسك حج توقفى نمودند.

پس از انجام مناسك حج با رسيدن به يمن سفرشان را به اتمام رساندند. آنها به شهر «غليفقه» بر ساحل درياى سرخ وارد شدند. در اين شهر بود كه اين دو نفر از هم جدا شدند و هريك به ناحيه‌اى رفت تا در آنجا عهده‌دار نشر دعوت اسماعيلى شود. ابن حوشب به طرف جنوب رفت تا به شهر كوهستانى «جند» واقع در جنوب صنعا رسيد. ابن الفضل هم به «جيشان» و «يافع» كه فاصله زيادى با جند نداشت، رفت. ابن حوشب سپس توانست به «لاعه» كه بر كوهى در جنوب صنعا قرار دارد و قلعه «عدن لاعه» در نزديكى آن است، وارد شود.

وى در اين نقاط مستقر شد و اين دهكده محكم و تسخيرناپذير را كانونى براى نشر دعوتش قرار داد. او با پارسايى، زهد و پاكدامنى به آنجا رفت و نفوس زيادى را به خود جذب كرد و حاكم عباسى و اميران محلى را يكى پس از ديگرى از ميان برداشت.

وى در سال 270 گام جديدى برداشت. زيرا اقامتگاه در هجرتش را در جنوب صنعا در كوهى داراى برج و بارو بنا نهاد كه اين محل تا به امروز محل انتشار دعوت اسماعيليه است. در همين محل اولين نيروى وحشتناك نظامى اسماعيلى به پا شد كه ابن حوشب با تكيه به آن بر يمن سلطه يافت و حكومت اسماعيلش را در آن با نام امام مستتر تأسيس نمود. وى از همين‌جا بود كه به «منصور اليمن» ملقب شد.

فعاليت ابن حوشب تنها به يمن محدود نشد بلكه «او تعدادى از داعيان اسلامى را به بحرين، يمامه، سند، هند، مصر و مغرب پخش نمود». و آخرين داعى از داعيان او در مغرب، ابو عبد الله شيعى بود كه پس از آن دوره استتار