كردن به نحو احسن است، كمك بخواهند و با آنان با جنگ و كشتار كه بدترين شيوه است، مقابله كنند. آيا شيوه‌اى از اين بدتر وجود دارد كه صليبيان از بت پرستان عليه مسلمانان كمك بگيرند؟ اگر اين كينه‌ورزان مى‌انديشيدند، در مى‌يافتند كفرى كه از آن يارى طلبيدند و كمك خواستند، چنانچه پيروز مى‌شد تا آن‌جا كه مى‌توانست دين‌داران را مى‌بلعيد.

گفتيم كه رغبت و اشتياق صليبيان در هم‌پيمانى با مغولهاى بت‌پرست امرى مسلم است اما سؤالى كه مطرح مى‌باشد، اين است كه دليل رغبت و اشتياق مغولها به اين موضوع و انگيزه آنان چه بود؟

قبل از پاسخ به سؤال فوق، لازم است مختصرى از تحرك مغولها به سمت سرزمينهاى اسلامى و جريانشان پس از رخنه به اين سرزمينها را، تقديم خوانندگان كنيم. زيرا اين موضوع با هم‌پيمانى صليبيان با آنها مرتبط است:

در سال 620 ه (1233 م) چنگيز خان پس از آن‌كه اهداف اوليه‌اش در سرزمينهاى اسلامى به تحقق پيوست، به كشورش برگشت و چهار سال بعد در گذشت و پس از او اوگتاى زمام امور را به عهده گرفت.

پس از چنگيز خان، بين مغولها و مسلمانان جنگهاى متعددى رخ داد. از جمله اين‌كه مغولها در سال 629 ه (1231 م) در غرب شهر اربيل و پس از آن در سال 633 ه (1235 م) در اطراف شهر اربيل با مسلمانان درگير شدند. همچنين در سال 634 ه (1236 م) مغولها به شهر اربيل حمله كردند و طبق معمول مرتكب اعمال فجيعى شدند. مغولها پس از آن‌كه باخبر شدند مستنصر، خليفه عباسى، در تدارك حمله به آنهاست، از اربيل عقب‌نشينى كردند اما در همان سال بازگشتند و با نيروهاى خليفه درگير شدند و آنها را شكست داده، غنائم بسيارى به دست آوردند. مغولها در سال 639 ه (1241 م) ارزوم را به تصرف خود در