درختان و نخلها نيز دفن مى‌كردند و همه اينها براى به اشتباه انداختن دزدان و مهاجمان و نجات اموال از دست آنها بوده است.»

محمد حسن اعظمى چنين ادامه مى‌دهد:

«اموال و اشياء قيمتى از هر شهرى از طرف داعيان نزد عبد الله به شهر سلميه مى‌آمد. امام عبد الله زير زمينى را در زمين صحرا، تا درون خانه‌اش در سلميه حفر كرده بود كه طول آن به دوازده فرسخ مى‌رسيد، و اموال به وسيله شتران حمل مى‌شد و در زيرزمين در شب گشوده شده، شتران با بارهاى خود وارد سرداب مى‌شدند و آنها را تا درون خانه مى‌آوردند و در شب هم از سرداب خارج مى‌شدند و در زيرزمين را با خاك كور مى‌كردند تا كسى به وجود آن پى نبرد. اموالى كه به آنجا مى‌آمد بقدرى زياد بود كه گفته شده: پس از آنكه مهدى كشورهاى اسلامى را گشود اموالى كه بدست آورد تقريبا همان اندازه بود كه در سلميه به جاى گذاشته بود.»[1]

شهر سلميّه:

اين شهر در جلگه‌اى طولانى و در قسمت غربى ابواب صحراى شام قرار دارد.

يعقوبى در كتابش تحت عنوان «البلدان» در مورد اين شهر مى‌گويد: سلميه شهرى در دل صحرا است. اين شهر را عبد الله بن صالح بن على بن عبد الله بن عباس بن عبد المطلب، بنا كرد و نهرهايى در آن به جريان انداخت و زمين آنرا كشف كرده از آن بهره‌بردارى نمود به‌طورى‌كه در آن زعفران كشت كرد. مردم‌

[1]محمد حسن اعظمى، استتار الامام، ص 108.