به اين ترتيب قرار داشتند:

حسن صباح حميرى، كيا بزرگ اميد، حسن بن محمد بزرگ اميد، محمد بن حسن، جلال الدين بن محمد بن حسن، علاء الدين محمد بن جلال الدين بن محمد، ركن الدين خور شاه بن علاء الدين كه به دست هلاكو به قتل رسيد و بدين وسيله حكومت نزاريان پس از 177 سال، به پايان رسيد.

پيداست، دعوت نزاريه در آغاز ظهورش چيزى را دگرگون نكرد و اختلاف آن با ديگر فرقه رقيبش يعنى اسماعيليه مستعليه، به جز در موضوع «امامت نزار و امامان مستور و آشكار بعد از او» در چيز ديگرى نبود. اما به مرور زمان در مبناى اسلامى- شيعى اسماعيلى آنان تحول اساسى روى داد و داراى عقايد باطنى خاصى شدند. اما على‌رغم اين تحول بزرگ، غالبا به همين گروه نزاريه اطلاق نام اسماعيليه مى‌شد. پيروان امروز آقا خان نيز از همين گروهند.

اينها كسانى هستند كه همچنان از آنچه حسن دوم، محمد كيا بزرگ اعلام كرد، پيروى مى‌كنند. اما نزاريانى كه با اين گروه مبارزه كردند و سپس نقشه قتل حسن دوم را كشيدند، بر دستورهاى اسلام ثابت قدم ماندند. چنين بود كه نزاريان به دو فرقه منشعب شدند كه تفصيل آن خواهد آمد.

اسماعيليان مستعلوى (بهره):

پس از آن‌كه خليفه، آمر بن مستعلى، به دست نزاريان به قتل رسيد، در گروه دوم نيز كه قايل به امامت مستعلى، ابو القاسم احمد، بودند، انشعابى رخ داد. گروهى از آنان كه صليحيان باشند، بر اين باور بودند كه پس از مستعلى، امامت به فرزند خردسالش، طيب مى‌رسد. به اعتقاد اينان مستعلى قبل از مرگش وصيت مى‌كند كه فرزندش، طيب را به يمن بفرستند و او را به دست ملكه سيده‌