دنباله‌گيرى كنند و به مجرد ادراك سطحى قناعت ننمايند و در آيات بسيارى جهان آفرينش و هر چه را كه در آن است (بى استثناء) آيات و علامات و نشانه‌هاى خود معرفى مى‌كند.

با كمى تعمق و تدبر در معناى آيه و نشانه روشن مى‌شود كه آيه و نشانه از اين جهت آيه و نشانه است كه ديگرى را نشان دهد نه خود را مثلا چراغ قرمز كه علامت خطر نصب مى‌شود كسى كه با ديدن آن متوجه خطر مى‌شود چيزى جزخطر در نظرش نيست و توجهى به خود چراغ ندارد و اگردر شكل چراغ يا ماهيت شيشه يا رنگ آن فكر كند در متفكره خود صورت چراغ يا شيشه يا رنگ را دارد نه مفهوم خطر را.

بنابراين اگر جهان و پديده‌هاى جهان همه و از هر روى آيات و نشانه‌هاى خداى جهان باشند هيچ استقلال وجودى از خود نخواهندداشت و از هر روى كه ديده شوند جز خداى پاك را نشان نخواهند داد و كسى كه به تعليم و هدايت قرآن با چنين چشمى به چهره جهان و جهانيان نگاه مى‌كند چيزى جز خداى پاك درك نخواهد كرد و به جاى اين زيبايى كه ديگران در نمود دلرباى جهان مى‌يابند وى زيبايى و دلربايى نامتناهى خواهد ديد كه از دريچه تنگ جهان، خودنمايى و تجلى مى‌نمايد و آن وقت است كه خرمن هستى خود را به تاراج داده دل را به‌دست محبت خدايى مى‌سپارد.

اين درك چنان‌كه روشن است به وسيله چشم و گوش و حواس ديگر يا به وسيله خيال يا عقل نيست، زيرا خود اين وسيله‌ها و كار آنها نيز آيات و نشانه‌ها مى‌باشند و در اين دلالت و هدايت مغفول عنه هستند. [1]

اين راهرو كه هيچ همتى جز ياد خدا و فراموش نمودن همه چيز ندارد وقتى‌كه مى‌شنود خداى متعال در جاى ديگر از كلام خود مى‌فرمايد:

[1] . على عليه السلام مى‌فرمايد: خدا نيست آن كه خود تحت احاطه معرفت درآيد اوست كه دليل را به سوى خود هدايت مى‌كند. «بحارالانوار، ج 2، ص 186»