ملائكه به زمين و شهوت رانى كردن و امثال آن مشتمل بر پند و عبرتى نيز نمى باشد؛ مؤلف براى آنكه تفسيرش از اقوال مفسران خالى نباشد، آورده است». [1]
و نيز درباره عجايب و امور شگفتى كه در حكايات عوج نقل شده مى نويسد:
«اين حكايات درباره عوج و بزرگى قوم او از ثعلبى است، نه از ائمه معصومين عليهم السلام و مرحوم مجلسى رحمه الله هم بر خلاف قاعده خويش در بحارالانوار آن را از ثعلبى روايت كرده است تا كتابش از اين حكايات خالى نباشد. اختلاف روايت دليل آن است كه مؤلّف به صحّت هيچ يك معتقد نيست و آن را براى اعجاب نقل كرد؛ چون اين گونه قصص غريب در ذهن مردم مى ماند، خواه صحيح و خواه باطل، و مى خواهند تفصيل آن را بدانند و چون به كتب تفسير مراجعه كنند و نيابند، كتاب را ناقص دانند. و علماى سلف رضوان اللّه عليهم در هر علم اقوال ضعيف و باطل را نقل مى كردند: در فقه و كلام و حديث و غير آن. و اين اقوالِ متناقض كه مؤلّف در اين كتاب از مفسران آورده، معتقد به صحّت همه آنها نبوده است و اينكه بعض اهل زمان ما گويند: نبايد اقوال ضعيف را در كتب نقل كرد، صحيح نيست؛ بلكه امانت علماء مقتضى آن است كه همه چيز را نقل كنند و باب تحقيق را باز گذارند». [2]
و باز در تأييد نكته اخير مى نويسد:
«بايد دانست روش علماى اسلام در تحقيق مسائل و مطالب آن است كه هر قول و عقيده، اگر چه باطل باشد و سست و واهى، آن را نقل مى كنند و علت بطلان آن را مى گويند؛ اگر چه در تفسير قرآن باشد و عوام مردم معتقدند كه بايد سخنان ضعيف و باطل را نگفت و ننوشت و به آنكه صحيح و حق است اكتفا كرد؛ وليكن اين طريق پسنديده نيست؛ زيرا سبب شبهه مى شود و مردم متأخّر مى گويند: متقدّمان به غلط و بدون علت، يا به عمد بسيارى از گفته هاى پيغمبر و ائمه را از ميان بردند و شايد

[1] همان، ج ۱، ص ۲۷۴؛ ج ۲، ص ۱۲۷ و ۲۹۶.

[2] همان، ج ۴، ص ۱۴۵ ـ ۱۴۶؛ شرح اصول كافى، ج ۹، ص ۳۴۷.