دومين منبعِ فهم قصه هاى قرآنى، پس از خودِ قرآن مى دانند.
به اعتقاد شيخ شلتوت، هيچ يك از اين سه روش نمى تواند در فهم دقيق قصه هاى قرآنى و تفسير آيات مربوط به هر داستان، مؤثر و كارساز باشد؛ بلكه شناخت آيات متعدد قرآن، كه مربوط به يك داستان است، با در نظر گرفتن دلالت لغوى الفاظ و حمل آن بر معانى واقعى اش، بدون استناد به روايات بى اساس، مى تواند نقش مهم و اساسى در فهم و تفسير قصه هاى قرآنى داشته باشد». [1]
اين شيوه اى است كه علامه طباطبايى هم در بيان قصه هاى قرآنى دنبال مى كند و كاملاً با نظريه ايشان در تفسير قرآن به قرآن انطباق دارد و بدون اينكه آيه از معناى لغوى اش تأويل گردد يا بر خيال پردازى و امثال آن حمل شود، به روايات تابع مضامين قرآنى اكتفاء مى شود، و آيات متعدد مربوط به يك داستان به ترتيب نزول گردآورى شده، از مجموع آنها يك قصه قرآنى تشكيل مى شود. [2]
يكى از دانشمندان بزرگوارى كه در زمينه قصه هاى قرآنى، ديدگاهى بكر و بديع دارد، همانند آنچه از دو مفسر بزرگ سنّى و شيعه نقل كرديم، علامه بزرگوار حكيم ميرزا ابوالحسن شعرانى است. آن مرحوم اگر چه توفيق آن را نيافت تا يك دوره كامل تفسير قرآن به نگارش در آورد، [3] اما بر بعضى از تفاسير مهم شيعه، نظيرِ: مجمع

[1] تفسير القرآن الكريم، شيخ محمود شلتوت، ج ۱، ص ۴۱ ـ ۵۰ (به نقل از: روش علامه طباطبايى در تفسير الميزان، ص ۱۹۵ ـ ۱۹۶. تفصيل مطالب شيخ شلتوت را مى توان در كتاب مذكور پى گرفت).

[2] روش علامه طباطبايى در تفسير الميزان، ص ۱۹۶ ـ ۱۹۸.

[3] از رساله هاى متعدد تفسيرى كه حكيم فرزانه حضرت آيه اللّه حسن زاده آملى، از استاد خويش علامه شعرانى در برخى مجله ها انتشار داده اند، چنين به نظر مى رسد كه آن مرحوم در اواخر عمر علاقه وافرى به نگارش يك دوره تفسير قرآن داشتند و ظاهراً تا اوايل يا اواسط سوره بقره نيز موفق به تفسير شده اند كه متأسفانه اجل مهلت نداد و اين تفسير ناتمام ماند. بخشهايى از اين تفسير كه شامل تفسير تمام سوره حمد و آياتى از سوره بقره (از آيه اوّل تا آيه ۲۷ اين سوره) مى شود، در شماره هاى هفتم تا دوازدهم مجلّه ارزشمند وقف ميراث جاودان منتشر شده است.