كتب پيشين درباره اين قبيل قصه ها، نقل شده بود.
به نظر مى رسد سخن مفتى سابق الأزهر مصر، مرحوم شيخ محمود شلتوت، كه از دانشمندان منصف و آگاه به زمانِ جهان تسنّن است، در اين زمينه بس زيبا و جامع باشد كه مى نويسد:
«مفسران در فهم قصه هاى قرآنى يكى از اين سه شيوه را در پيش گرفته اند:
۱. روش تأويل داستان: در اين روش بدون اينكه هيچ قرينه اى براى تأويل كلام وجود داشته باشد، آن را از مدلول لغوى اش به معناى ديگرى تغيير مى دهند؛ نظير اينكه داستان زنده كردن مردگان به وسيله حضرت عيسى عليه السلام را به زنده كردن روحى تعبير كرده اند و مورچه را در داستان حضرت سليمان عليه السلام به قبيله كوچك حمل نمودند و ستارگان را در داستان حضرت ابراهيم عليه السلامبه گوهرهاى نورانى، كه داراى نور عقلى و غير محسوس بودند، توجيه كردند.
۲. روش معتقدان به خيال پردازى: عقيده به خيال پردازى در نقل داستان، اگر چه از اين نظر كه آن هم تغيير الفاظ از معانى حقيقى اش است، با روش نخست توافق دارد، امّا از اين جهت با آن تفاوت دارد كه معانى الفاظ را به آن واقعيتى كه خود گمان مى كنند صحيح است، حمل نمى كنند؛ بلكه آن را به خيال پردازى و داستان سرايى، كه هيچ واقعيت خارجى ندارد، سوق مى دهند؛ چنان چه در تفسير قصه حضرت آدم با ملائكه و شيطان آن را به داستانى تخيّلى و سمبليك تفسير مى كنند.
۳. افراط در پذيرش روايات: شايد طرفداران دو شيوه قبلى در بين مفسران واقعى قرآن، در مقايسه با اين روش، چندان زياد و قابل توجّه نباشند؛ آنچه مايه تعجب و موجب تأسف مى شود اين است كه بيشتر مفسران قرآن از شيوه سوم پيروى كرده اند و به گونه افراطى و مبالغه آميز، روايات منقول از طرق مختلف را در فهم قصه هاى قرآنى دخالت مى دهند و هر آنچه را كه در ارتباط و پيوند با قصه اى نقل شده باشد، با طول و تفصيل فراوان در تفاسير خود مى آورند و آن را به عنوان