خدا نزديك من است و اين براى آن گفت كه ايشان را به درويشى و قلّت ذات اليد [1] طعنه زدند، گفت: من دعوى توانگرى نمى كنم و نيز نمى گويم كه من غيب دانم و اين براى آن گفت كه چون او خبر دادى از بعضى غايبات به اعلام خداى تعالى گفتندى: تو دعوى غيب مى كنى و فلان چيز ما را خبر ده و فلان احوال ما را بگو.
«وَ لا أَقُولُ إِنِّي مَلَكٌ» [2] ؛ و من نمى گويم كه من فرشته ام و سبب آن بود كه ايشان، اعتقاد كرده بودند كه پيغمبر بايد كه فرشته باشد؛ گفتند: چون دعوى نبوّت مى كنى، دعوى فرشته كرده باشى. او گفت: من اين نمى گويم و نيز نمى گويم كه آنان را كه چشم شما ايشان را حقير مى دارد و ايشان در چشم شما نمى آيند از قوم من كه ايمان آورده اند، نگويم كه خداى ايشان را چيزى نخواهد داد؛ براى آنكه من درون ايشان و باطن ايشان ندانم. خداى عالم تر است با آنچه در دل ايشان است؛ اگر ايمان و نيّت خير در دل دارند، ايشان را خير و ثواب دهد و اگر كفر و معصيت در دل دارند، به حسب آنچه مستحق باشند، به ايشان كار كند.
«إِنِّي إِذاً لَمِنَ الظّالِمِينَ» [3] چه اگر من چنين كنم از جمله ظالمان و ستمكاران باشم. ايشان به جواب در آمدند و گفتند: اى نوح! با ما جنگ و جدال آغاز كردى و از حدّ و اندازه ببردى... ما به تو ايمان نخواهيم آورد و آنچه ما را وعده مى دهى از عذاب بيار، اگر چنانچه راست مى گويى.
نوح عليه السلام جواب داد كه: آن به دست من نيست: «إِنَّما يَأْتِيكُمْ بِهِ اللّهُ إِنْ شاءَ» [4] آن به فرمان خداست، بيارد هر گه كه خواهد و شما نتوانيد دفع آن كردن و در زمين عاصى باز ايستادن و خداى را عاجز كردن و غالب شدن. آن گه گفت: «وَ لا يَنْفَعُكُمْ نُصْحِي» [5] ؛ نصيحت من شما را سود ندارد، چون من خواهم كه شما را نصيحت

[1] قلت ذات اليد: تنگدستى.

[2] هود (۱۱): ۳۱.

[3] هود (۱۱): ۳۱.

[4] هود (۱۱): ۳۳.

[5] هود (۱۱): ۳۴.