عمل بايد كردن و «متشابه» منسوخ [1] باشد كه به او ايمان بايد آوردن و بر او كار نبايد كردن و اين روايت عطيّه [2] است از عبداللّه [3] .
و روايت على بن طلحه [4] از عبداللّه عبّاس آن است كه «محكمات» قرآن حلال و حرام و حدود [5] و احكام و فرايض است كه آن را كار بايد بستن و ايمان بايد آوردن، و «متشابه» امثال و مواعظ و مقدّم و مؤخّر است كه در اينجا چيزى نبود كه كار بايد بستن....
محمّد بن جعفر بن الزّبير [6] گفت: «محكم» آن باشد كه محتمل نباشد، الاّ يك وجه را و «متشابه» آن بود كه محتمل بود وجوه را.
بعضى ديگر گفتند: «محكم» آن باشد كه علماء تأويل دانند، و «متشابه» آن بود كه تأويل آن جز خداى تعالى نداند؛ «كَالخَبرِ عَن قِيامِ السّاعةِ»؛ چنان كه خبر قيامت و باران كه كى بارد و بچه كه در شكم مادر چه باشد و آنكه فردا چه باشد و هر كس چند ماند و كى ميرد و كجا ميرد؟ و آنچه از اخبار غيب است.

[1] منسوخ: محو شده و نابود گشته و باطل شده و متروك گرديده و موقوف آمده و آيتى از قرآن مجيد كه به واسطه نزول آيه ديگرى حكم آن زايل شده باشد.

[2] عطيّه: با فتح نخستين و تشديد دوم بر وزن سجيّه به معنى عطاء از اعلام است، و نام جمعى از صحابه و محدّثان. و در اينجا ظاهراً عطيّه مكنّا به ابو وهب، مشهور به عطيّه واسطى تابعى يا عطيّة بن رافع به ابوهزان تابعى و يا عطيّة بن سعد بن جنادة عوفى جدلى قيسى كوفى مكنّا به ابوالحسن، از رجال حديث و از شيعه كوفه (م ۱۱۱ق). ر.ك: به كتاب حاضر، حاشيه ص ۱۱۴.

[3] مقصود عبداللّه بن عباس است عم زاده پيغامبر اكرم صلى الله عليه و آله.

[4] على بن طلحه مكنّا به ابوالحسن از تابعين است.

[5] حدود: جمع حدّ: حايل ميان دو چيز و بازدارنده و نهايت هر چيزى و منتهاى آن، و عقوبت و تأديب گناهكار به اندازه اى كه شارع در هر گناهى معيّن نموده و منع و تعرّض و دفع و ردّ.

[6] محمّد بن جعفر بن الزّبير: شناخته نشد، ظاهراً نواده زبير بن عوّام صحابى مشهور است و شايد كه اين نواده از تابعين باشد؛ يعنى كسانى كه صحابه را ديده و از ايشان دانش آموخته اند.