الداعى بن القاسم الحسنى الرازى ملقب به صفى الدين مى داند و نام كتاب او را «تبصرة العوام فى تفضيل مذاهب الملتين» مى آورد [1] و اين قول مشهورترين اقوالى است كه فعلاً درباره مؤلّف كتاب متداول است و تنها اشكال آن در اين است كه مؤلّف تبصرة العوام بنابر تصريح خود مجالس امام فخررازى (م. ۶۰۶) را در جامع خوارزم ديده و اين امر ناگزير مربوطست بپايان قرن ششم و بنابراين صفى الدين مرتضى بن داعى كه صاحب روضات بنقل قول از صاحب كتاب الامل (يعنى شيخ منتجب الدين كه كمى بعد از سال ۵۸۵ وفات يافته) او را استاد متنجب الدين دانسته است، نمى تواند مؤلّف اين كتاب بوده باشد.
ذبيح اللّه صفا در كتاب ديگر خود ، گنجينه سخن (تهران ، دانشگاه تهران ، ج ۲ ، ص۲۲۱) نيز به ابوالفتوح و آثارش پرداخته است .

مدرس تبريزى، محمد على [2] (۱۲۵۸ـ۱۳۳۳ / ۱۳۷۳ق)

ريحانة الادب فى تراجم رجال المعروف بالكنية واللقب يا كنى و القاب. تهران ، كتابفروشى خيام ، ۱۳۶۹ ، ج ۷ ، ص۲۲۶ـ۲۲۹ .
چاپ چهارم: تهران، انتشارات خيام، ۱۳۷۴. ج۱، ص۱۲۸. چاپ ديگر، تبريز، شفق.
ابتدا به زندگينامه، سپس به آثار ابوالفتوح پرداخته است . نسبت به كتابهاى پيشين اطلاعاتى جديد ندارد. فقط گزارش او به گونه اى است كه خاندان و افكار شيعى ابوالفتوح را برجسته كرده است . بخشى از نوشته او اينگونه است :
ابوالفتوح حسين بن على بن محمد بن احمد بن حسين بن احمد ، نيشابورى الاصل ، رازى التوطّن والشهرة ، خزاعى القبيلة ، ابوالفتوح الكنية ، از اعاظم علماى نامى اماميّه اواسط قرن ششم هجرت مى باشد با زمخشرى و فضل بن حسن طبرسى (صاحب مجمع البيان) و نظائر ايشان معاصر و عالمى است عامل

[1] روضات الجنات، چاپ ۱۳۶۷ق.، ص۶۷۳.

[2] نام ديگر او محمد على مدرس خيابانى است.