امّا در برخى معادل يابيها آن دقت و وسواس لازم لحاظ نشده است:
«مَنْ اِسْتَرْجَع عِنْد المُصيبَة جَبَرَ اللّه ُ مُصيبَتَهُ وَ أَحْسَنَ عُقْباهُ و جَعَلَ لَه خَلَفاً صالِحاً؛ گفت: هر كس از مصيبت استرجاع كند، خداى تعالى جبر مصيبت او بر خير كند او را خلفى صالح دهد پسنديده او». [1]
د) ندرتاً به جملاتى بر مى خوريم كه واژه هاى فارسى و برابر نهاده ها در آن زيبا و رسا به نظر نرسد و از نظر تركيب و ساختار نيز سالم و دستورمند، و منطبق با دستور زبان فارسى نباشد:
«رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود: نِعْمَ الخَليلُ إبْراهيمُ ابْتُلِىَ فَصَبَرَ وَ أُعْطِىَ فَشَكَرَ وَ لَوْلا أَنّى أَخافُ على عِتْرَتى لَسَألْتُ اللّه لَهُمُ الاْءمامَةَ وَ ما لَهُمْ وَ لِلدُّنْيا فَاِنَّهُمَ خُلِقُوا لِلاْخِرَةِ و خُلِقَتِ الدُّنيا لَهُمْ؛ نيك خليلى بود خداى را ابراهيم؛ ابتلا كردند او را، صبر كرد، و بدادند او را، شكر كرد، و اگر نه آنستى كه من بر عترت خود مى ترسم از خداى درخواستمى تا ايشان را امامت دادى ولكن ايشان را با دنيا چه كارى كه ايشان را براى آخرت آفريده اند و دنيا براى ايشان». [2]
ه ) گاهى اوقات مى بينيم كه ابوالفتوح جمع مخاطب را به صورت مفرد مخاطب ترجمه كرده است، مثلاً به جاى «مى دانيد» از «مى دانى» استفاده كرده است: «و أنْتُمْ تَعْلَمُون» ؛ «و شما مى دانى». [3] يا به جاى «مى باشيد»، «مى باشى» به كار برده است: «وَإِنْ كُنْتُمْ فِي رَيْبٍ» ؛ «و اگر مى باشى شك». [4] و يا از كلمه «نكنى» به جاى «نكنيد» استفاده برده است: «فَإِنْ لَمْ تَفْعَلُوا وَلَنْ تَفْعَلُوا» ؛ «و اگر نكنى و خود نكنى». [5]
در حقيقت، اين امر جنبه گويشى دارد و نمى توان ناشى از خطاى ابوالفتوح رازى

[1] روض الجنان، ج ۲، ص ۲۴۱.

[2] همان، ص ۲۴۲.

[3] روح الجنان، ج ۱، ص ۲۱.

[4] همان.

[5] همان.