توجه است. فراوانى اين دسته از حكايتها و بهره بردارى از آنها در رديف داستانهاى پيامبران و احوال اقوام امتهاى پيشين است كه مفسر مى خواهد تجربه مردان خداپرست را در عالم اسلام و پس از وحى پيامبر نشان دهد و حتى گاهى با استشهاد به مثالها، توجه به اهداف تربيتى را تقويت كند. گاهى هم خوابى را نقل مى كند. داستان اين خواب نماييها بسيار است، اما آنچه مى تواند قابل توجيه باشد، اهداف ذكر آنها است و نه اصل آنها.
۳. ظرافت در بيان قصه ها به ويژه با ترتيبى كه در اين داستانها ذكر مى كند. اين ظرافت كه در ترتيب اين مباحث ديده مى شود، اين گونه است كه در برخى مواقع پس از بيان فضيلتى از اهل بيت عليهم السلام تأييدى از خود تفسير براى آن آورده است؛ به عنوان مثال پس از بيان كرامتى از كرامات على عليه السلام در قالب داستان «طعام بهشتى» [1] چنين آورده است: «كريم كيست»
«... كريم آن باشد كه عطا دهد و پوشيده دارد، بدهد و منت ننهد، ببخشايد و ببخشد، به اول مطل ندهد و به آخر منت ننهد... [2] : «لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً» ». [3]
در موردى ديگر آقاى احمدى نكاتى درباره نبرد تبوك و طعنه منافقان مدينه به على عليه السلام [4] را آورده است.
آرى، براى منافقان قابل تصور نبود كه نبردى ميان مسلمانان و كفار برپا شود و على عليه السلام در آن حضور نداشته باشد. آنان به خيال خام خود نقشه كودتا را در سر مى پروراندند؛ چرا كه مى دانستند كه جز پيامبر و اميرالمؤمنين كس ديگر قدرت مقابله با اين توطئه بزرگ را ندارد. وقتى شكست را در چند قدمى ديدند، براى چاره جويى شروع كردند به نشر شايعاتى از قبيل اينكه على عليه السلام، مغضوب پيامبر شده

[1] گزينه روض الجنان، ص ۳۸.

[2] همان، ص ۴۱ ـ ۴۲.

[3] انسان (۷۶): آيه ۸ .

[4] ر.ك: گزينه روض الجنان، ص ۶۳.