خود در زمين دانسته و در ادامه به برخى از ويژگيهاى درونى انسان اشاره كرده؛ چرا كه فرموده است:
«نامهاى چيزها را به آدم بياموخت، سپس آنها را به فرشتگان عرضه كرد و گفت: اگر راست مى گوييد، مرا از نام اينها خبر دهيد. گفتند: منزهى تو! ما را جز آنچه خود به ما آموخته اى، دانشى نيست. تويى داناى حكيم. گفت: اى آدم! فرشتگان را از نام چيزها آگاه كن و...». [1]
در اين قسمت خواننده به علم لايزال خداوند از يك طرف و برترى علمى آدم بر فرشتگان از طرف ديگر آگاه مى شود. اينجا بود كه فرشتگان بر جهل خود آگاه مى شوند و بدان اعتراف مى كنند [2] ؛ در حالى كه در ابتداىِ گفت وگو از اصل خلقت انسان ناراضى بودند و مى پنداشتند موجودى بهتر و عزيزتر از آنان نزد خداوند وجود ندارد. [3]
به همين جهت بود كه حق تعالى در مورد آفرينش چنين موجودى ابراز مخالفت كردند. [4] اكنون فرشتگان به جهل خود اعتراف مى كنند [5] و در چنين شرايطى كه زمينه اثرپذيرى فراهم شده است، حق تعالى آنان را مأمور مى كند كه در مقابل اين آدم متهم به خونريزى [6] سجده كنند [7] و جالب اين است كه به جز يكى همه ملائكه سجده كردند.

[1] بقره (۲): آيات ۳۱ ـ ۳۲.

[2] ر.ك: پژوهشى در جلوه هاى هنرى داستانهاى قرآن، ج ۱، ص ۱۹ ـ ۳۴.

[3] {Q} «نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ» {/Q} . بقره (۲): آيه ۳۰.

[4] {Q} «نَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ» {/Q} . بقره (۲): آيه ۳۰.

[5] {Q} «قالُوا سُبْحانَكَ لا عِلْمَ لَنا إِلاّ ما عَلَّمْتَنا» {/Q} . بقره (۲): آيه ۳۱.

[6] {Q} «قالُوا أَ تَجْعَلُ فِيها مَنْ يُفْسِدُ فِيها وَيَسْفِكُ الدِّماءَ» {/Q} . بقره (۲) آيه ۳۰.

[7] {Q} «وَإِذْ قُلْنا لِلْمَلائِكَةِ اسْجُدُوا لاِدَمَ» {/Q} . بقره (۲): آيه ۳۴.