قرآن كريم هم از اين شيوه بهره گرفته است. البته بيان قصص در قرآن كريم، به گونه اى است كه خواننده را به مسيرى خاص كه همان هدايت است، سوق مى دهد و به همين جهت، قرآن در برخى موارد به تقطيع داستانها پرداخته و در بعضى موارد به تكرار آن اقدام نموده است. [1]
براى روشن شدن موضوع، به داستان حضرت آدم، كه اولين داستان قرآن است، اشاره مى كنيم.
اين داستان، كه به موضوع پيدايش آدمى مى پردازد، به گونه گفت وگو عرضه شده است. گفت وگو چنان كه در ادبيات داستان معمول است، گاهى جزئى از زبان داستان را تشكيل مى دهد و آن هنگامى است كه داستان در بر گيرنده دو عنصر روايت و گفت وگو باشد. گاهى نيز گفت وگو مستقلاً زبان داستان را تشكيل مى دهد و آن در صورتى است كه داستان از يكى از اين دو ساخته شده باشد. اهميت گفت وگو در آن است كه مى تواند در پديده هاى هنرى داستانها سهيم باشد؛ از آن جمله در كشف رخداد و تحويل آنها و نيز در كشف آنچه در ضمير شخصيتها مى گذرد؛ به گونه اى كه اگر اين عنصر حياتى در داستان وجود نداشت، ما هرگز نمى توانستيم به رازهاى اين شخصيتها دست يابيم. [2]
اكنون به مواردى از ظرافتهاى اين داستان اشاره مى كنيم:
داستان حضرت آدم در ساختار خود براى بيان حقيقت مقام انسان نزد خداوند (جانشينى اللّه تعالى) است؛ آنجا كه مى فرمايد: «چون پروردگارت به فرشتگان گفت: من در زمين خليفه اى مى آفرينم». [3]
در اينجا خداوند اهميت مقام انسان را تا آنجا پيش برده كه او را مستقيماً جانشين

[1] ر.ك: پژوهشى در جلوه هاى هنرى داستانهاى قرآن، ج ۱، ص ۱۴.

[2] ر.ك: همان، ص ۱۹.

[3] بقره (۲): آيه ۳۰.