كتابنامه بزرگ قرآن كريم بخش تفسير محمدحسن بكايى اشاره كرد.
۳. تفسير شناسيهايى كه به تحليل و بررسى و نقد و سبك و روشهاى مذاهب اسلامى پرداخته و بر اساس گرايش مذهبى تفسيرها داورى و دسته بندى شده اند و همان گونه كه در قسم اول، طبقات تفسيرى شيعه، زيديه، معتزله بر نگارش درمى آمد، در اين بخش پژوهشهاى تحليل در گرايشهاى مذهبى انجام مى گرفت. ظاهراً نخستين اثرى كه در اين بخش انجام گرفت، اثر معروف ايگناس گلدزيهر (۱۸۵۰م ـ ۱۹۲۱) با عنوان مذاهب الاسلاميه فى التفسير است كه اخيراً به زبان فارسى (۱۳۸۳، تهران، ققنوس) هم ترجمه شده است. پس از اين اثر مى توان به كتابهاى معروفى چون التفسير و المفسرون محمدحسين ذهبى (م ۱۹۷۷م) اشاره كرد. البته هستند تفسيرشناسيهايى كه به حوزه عصرى خاص مانند اثر التطور الفكرى فى التفسير فى العصر العباسى (از مساعد مسلم عبداللّه آل جعفر) و دورانهاى ديگر پرداخته اند و بر همين منوال به صورت جريانى و گروهى بازكاوى شده اند.
۴. تفسيرپژوهيهايى كه به بررسى و نقد سبك و يك روش پرداخته اند؛ مانند تحليل درباره تفسيرهاى مأثور، جريان تفسير عقلى، جريان تفسير عقلى مدرن، جريان تفسير علمى و دهها روش و گرايش كه نمونه ها و آثار در اين باره فراوان است و نشان مى دهد كه پژوهشهاى تفسيرى در اين قرن تا چه اندازه گسترش يافته و زاويه هاى گوناگون تحليل و خلاقيت پيدا كرده اند.
۵. مرحله اى ديگر از اين سير تفسيرپژوهى درباره يكايك تفاسير است؛ به اين گونه كه محقق درباره يك اثر تفسيرى از زاويه هاى مختلف به تحليل و بررسى و نقد سبك و روشهاى آن پرداخته و ويژگيهاى مثبت و نارساييهاى آن را بيان كرده است. هم اكنون كمتر تفسير مشهور و متداولى از گذشته تا كنون وجود دارد كه درباره آن يك يا چند اثر تحقيقى نوشته نشده باشد؛ حتى پژوهشهايى در اين چند دهه درباره تفسيرهايى نگاشته شده كه هم اكنون موجود نيست و اقوال و كلمات آنان در تفاسير