نيافت و نيازمند فهرست نگارى و ضرورت معرفى آثار تفسيرى مطرح شد و به همين دليل فهرستگان مفسران و تفاسير آنها، پايه اين گرايش شد و تا زمانهاى طولانى تنها راه توجه به مجموعه تفاسير بود.

سير تفسيرپژوهى در تاريخ معاصر

پس از گذشت دوره اى از دانش كتابشناسى تفاسير، كه در قالب نگارش طبقات تفسيرى انجام مى گرفت و به مدت پنج قرن هم ادامه يافت، در قرن چهاردهم جريان ديگرى ظهور و بروز كرد. در اين قرن بر خلاف كتابهايى چون طبقات المفسرين جلال الدين سيوطى (م ۹۱۰)، طبقات المفسرين داوودى (م ۹۴۵) و طبقات المفسرين احمد بن محمد ادنه وى (م قرن يازدهم)، كه تنها به ذكر مفسر و طبقه آن مى پرداختند و درباره تفسير و روش و گرايش آن توصيف و تحليلى نداشتند، سير تفسيرشناسى شكل ديگرى پيدا كرد و قرن چهاردهم همان گونه كه قرن بازگشت به قرآن بود، بازگشت به تفسير قرآن و نوآورى در حوزه پژوهشهاى قرآنى بود و جديت و اهتمام در معرفى تفسير، شكل جديدى پيدا كرد و شناخت آن از ابعاد مختلف چون: شخصيت مفسر، روشها، گرايشها، منابع، جهت گيريها و زبان و مخاطب تفسير مطرح شد. به همين دليل، سير تفسيرپژوهى در تاريخ معاصر در ابعاد زير توسعه و تكامل يافت:
۱. در بخشى از كتابشناسى به استدراك طبقات تفسيرى پيشينيان پرداخت و افزون بر آنها تفسيرهايى كه در اين فاصله به نگارش درآمده بود، ثبت و ضبط گرديد و اطلاعاتى كه تا آن تاريخ روشن نبود، افزوده شد كه از اين دست مى توان به معجم مصنفات القرآن على شواخ و معجم المفسرين عادل تويهض اشاره كرد.
۲. گرايش ديگر از اين سير معرفى نسخه هاى خطى و مكان و خصوصيات از آنها بود كه از آن جمله مى توان به الفهرس الشامل للتراث العربى الاسلامى، قسم مخطوطات التفسير مؤسسه آل البيت اردن و كشاف الفهارس، بخش تفسير محمدباقر حجتى و