توثيق وى و بيان اينكه او از غلات شيعه است، سخنى دارد كه ترجمه اش چنين است:
قائل راست كه بگويد بدعتگذارى را، توثيق جايز است، و حال آنكه ثقه را، حد عدالت است، و بدعتگذار عادل نتواند بود، پاسخ آنكه بدعت بر دو قسم است: بدعت صغرا؛ مانند غلوّ در تشيّع يا تشيّع بى غلوّ. و اين امر در بيشتر تابعان بود، با وجود ورع و راستى و ديانت آنها، و اگر از احاديث اين گروه چشم بپوشيم، آثار نبوى نيز به جمله از ميان برود، و اين مفسدتى آشكار است، و امّا بدعت كبرا؛ مانند رفض كامل، و غلوّ در آن. [1]
حال مى گوييم كه يكى از علوم مورد توجه شيعه در اين عصر، علم تفسير است و علماء تعليم تفسير را پس از چند علم، كه جنبه مقدّماتى داشت، قرار دادند. شهيد ثانى رحمه الله در كتاب مُنية المريد فى آداب المفيد و المستفيد، پس از شرح شيوه تعليم و فرا گرفتن علوم قرآنى از تجويد، علوم عربيّت (صرف و نحو) منطق، كلام، اصول الفقه، درايت، قرائت حديث و روايت و تفسير و بحث و تصحيح، بحث آيات قرآنى متعلّق به احكام شرعيّه، قرائت كتب فقهيه،... درباره تفسير چنين مى نويسد:
چون از اين علوم فراغ يافت، به تفسير كتاب شريف شروع نمايد كه اين علوم همه به منزلت مقدّمه براى آن است؛ و چون بدين پايه رسيد، بر آنچه ساير مفسّران استخراج كردند، اقتصار ننمايد؛ چه قرآن شريف دريايى بى پايان را ماند كه در آن دُرر فراوان نهفته است و هر كه در آن غور

[1] ميزان الاعتدال، ج ۱، ص ۴، كتاب به نقل از كتاب طبرسى و مجمع البيان، ج ۱، ص ۸۳ .