و هاگته (گرفته است) در لهجه شهميرزادى نشان مى دهد كه تغييرى در لهجه نواحى مزبور ظاهر نشده و به شيوه روزگار پيشين باقى مانده است.
با توجُّه به وضع ساختمانى كلماتى در لهجه هاى مذكور، مقدار زيادى از افعال، كه در نوشته ابوالفتوح آمده، با پيشاوند «ها» ساخته شده؛ يعنى هيئت نخستين اين كلمات در لهجه هاى نقاط مذكور كاملاً در نثر تفسير حفظ شده است.
۳. يكى ديگر از موارد آوردنِ كلمه «شيشم»، به جاى «ششم» است كه تأثير لهجه رى را كاملاً نشان مى دهد و اين هيئت در جاى ديگر استعمال نشده.
۴. و يا كلمه «آشكارى» به جاى «آشكارا» كه باز تأثير لهجه رى در آن آشكار است.
۵. كلمات «پاداشت» و «پاداشته»، به جاى «پاداش» داراى نمونه هاى بسيارى در اين تفسير است.
مى دانيم كه در پهلوى، مصدر با «شن» مى آيد؛ چون: «روشن» و «گبشن»، و در فارسى درى گاهى نون (به ندرت) و گاهى «ت» به جاى نون آمده و غالباً، چنان كه امروز هم متداول است، «ن» يا «ت» از آخرش حذف شده؛ چون: «پاداش» كه در اصل «پاداشت» بوده است. در تفسير ابوالفتوح علاوه بر هيئت «پاداشت»، كه بسيار آمده، شكل «پاداشته» نيز به كار رفته است. مثال: «هر كه فرمان خداى پاداشته بود» (ج ۱، ص ۲۳۳).

لهجه الوير

الوير (Alvir) نام روستايى است كه در ۱۴۴ كيلومترى تهران و به فاصله ۴۸ كيلومتر از شهر ساوه در روى جاده (تهران ـ ساوه ـ همدان) قرار دارد.
به زعم برخى از محققان اين كلمه تركى است و نيز توجيهات ديگرى در باب