او است كه در هر مورد صلاح بداند، قسمتى از اسرار غيب را به بندگان خاصش تعليم مى‌دهد اما اين علم، نه ذاتى است و نه نامحدود، بلكه از طريق تعليم الهى است و محدود به مقدارى است كه او اراده كرده است.

و با اين توضيح پاسخ تمام بد گويانى كه عقيده شيعه را در زمينه علم غيب به باد انتقاد گرفته‌اند كه پيامبران و امامان را" عالم الغيب" مى‌دانند روشن مى‌گردد.

نه تنها خداوند اسرار غيب را در مورد لازم به پيامبران و امامان تعليم مى‌دهد بلكه گاهى به غير پيامبر و امام نيز چنين تعليمى مى‌دهد همانگونه كه در داستان مادر موسى در قرآن مى‌خوانيم كه خداوند به او گفت" نترس و اندوه به خود راه مده، ما اين كودك را به تو باز مى‌گردانيم و او را از پيامبران قرار مى‌دهيم‌ وَ لا تَخافِي وَ لا تَحْزَنِي إِنَّا رَادُّوهُ إِلَيْكِ وَ جاعِلُوهُ مِنَ الْمُرْسَلِينَ‌" (قصص آيه 7).

حتى گاهى پرندگان و جانداران ديگر به خاطر ضرورتهاى زندگى، آگاهيهايى از اسرار نهان و حتى از آينده نسبتا دور پيدا مى‌كنند كه تصورش براى ما مشكل و پيچيده است، و به اين ترتيب بعضى از مسائلى كه براى ما غيب محسوب مى‌شود، براى آنها غيب نيست.

در آيه فوق دليل لطيفى بر اختصاص پرستش به خدا بيان شده است، و آن اينكه اگر پرستش به خاطر عظمت و صفات جمال و جلال باشد، اين صفات بيش از همه در خدا است، و ديگران در برابر او ناچيزند، بزرگترين نشانه عظمت، علم نامحدود و قدرت بى‌پايان است كه آيه فوق مى‌گويد هر دو مخصوص او است و اگر پرستش به خاطر پناه بردن در حل مشكلات به معبود باشد، چنين‌