در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:

1- اجتماعات شكوهمند

از آيات فوق اهميتى را كه اسلام به جامعه‌هاى بزرگ و مراكز پرجمعيت‌تر مى‌دهد روشن مى‌شود، جالب اينكه اسلام از محيطى عقب افتاده برخاست، محيطى كه بويى از تمدن در آن به مشام نمى‌رسيد، در عين حال اهميت خاصى براى عوامل سازنده تمدن قائل است و مى‌گويد: آنها كه در نقاط دور افتاده از شهر زندگى مى‌كنند، حتى از نظر ايمان و معلومات مذهبى عقبترند.

چرا كه آنها امكانات كافى براى تعليم و تربيت در اختيار خوددارى نمى‌كنند بنا بر اين شايسته ندارند.

لذا در نهج البلاغه مى‌خوانيم كه على ع فرمود:

و الزموا السواد الاعظم فان يد اللَّه مع الجماعة

:" به مراكز بزرگ بپيونديد، زيرا دست خدا همراه جماعت است" [1] ولى مفهوم اين سخن آن نيست كه همه مردم رو به سوى شهرها آورند، و روستاها را كه مايه آبادى شهرها است به ويرانى بكشانند، بلكه به عكس بايد علم و دانش شهر را به روستا برد، و براى تقويت اصول تعليم و تربيت و پايه‌هاى دين و ايمان و بيدارى و آگاهى آنان كوشش و تلاش كرد.

بدون شك اگر روستانشينان را به حال خود رها كنند و دريچه‌اى از علوم و دانشهاى شهرى و آيات كتب آسمانى و تعليمات پيامبر ص و پيشوايان بزرگ را به سوى آنها نگشايند، كفر و نفاق به سرعت آنها را فرا خواهد گرفت، آنها مخصوصا در برابر تعليم و تربيت صحيح، پذيرش بيشترى دارند، زيرا قلبهاى صاف، و افكار دست نخورده، در ميان آنان فراوان، و شيطنتها و حيله‌گريهاى شهر در ميان آنها كمتر است!

[1] نهج البلاغه خطبه 127.