مى‌دارند و روز را- مخصوصا صبحگاهان نشاطانگيز را- در خواب فرو مى‌روند و به همين دليل همواره اعصابى نامتعادل و ناراحت دارند.

2- با توجه به اينكه ماده" ابصار" به معنى" بينايى" است، مفهوم جمله" وَ النَّهارَ مُبْصِراً" اين مى‌شود كه خدا" روز را بينا قرار داد" در حالى كه روز بينا كننده است نه بينا، اين يك تشبيه و مجاز زيبا از قبيل توصيف سبب به اوصاف مسبب است همانگونه كه در مورد شب نيز مى‌گويند" ليل نائم" يعنى" شبى كه به خواب رفته" در حالى كه شب به خواب نمى‌رود بلكه شب سبب مى‌شود كه مردمان به خواب روند.

3- آيات فوق يك بار ديگر ظن و گمان را محكوم كرده و مردود شناخته، ولى با توجه به اينكه سخن از پندارهاى خرافى و بى پايه بت پرستان است،" ظن" در اينجا به معنى گمانهاى حساب شده عقلايى نيست كه در بعضى از موارد- مانند شهادت شهود و ظاهر الفاظ و اقرارها و مكاتبه‌ها- حجت است، بنا بر اين آيات فوق دليلى بر عدم حجيت ظن نمى‌تواند باشد.