سپس به ادعاى واهى بت پرستان پرداخته، مى‌گويد" آنها مى‌گويند:

اين بتها شفيعان ما در پيشگاه خدا هستند"، يعنى مى‌توانند از طريق شفاعت، منشا سود و زيانى شوند، هر چند مستقلا از خودشان كارى ساخته نباشد (وَ يَقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ اللَّهِ‌).

اعتقاد به شفاعت بتها يكى از انگيزه‌هاى بت پرستى بود، و چنان كه در تواريخ آمده هنگامى كه" عمرو بن لحى"، بزرگ عرب، براى استفاده از آبهاى معدنى شام و مداواى خويش به آن منطقه رفته بود، وضع بت پرستان نظر او را به خود جلب كرد، هنگامى كه دليل اين پرستش را از آنها پرسيد، به او گفتند اين بتها سبب نزول باران، و حل مشكلات، و شفاعت در پيشگاه خدا هستند، او كه يك مرد خرافى بود تحت تاثير قرار گرفت و خواهش كرد بعضى از بتها را در اختيار او بگذارند تا به حجاز بياورد، و به اين طريق بت پرستى در ميان مردم حجاز رواج يافت.

قرآن در پاسخ اين پندار مى‌گويد" آيا شما خداوند را به چيزى خبر مى‌دهيد كه در آسمانها و زمين سراغ ندارد" (قُلْ أَ تُنَبِّئُونَ اللَّهَ بِما لا يَعْلَمُ فِي السَّماواتِ وَ لا فِي الْأَرْضِ‌).

كنايه از اينكه اگر خدا چنين شفيعانى مى‌داشت، در هر نقطه‌اى از زمين و آسمان كه بودند، از وجودشان آگاه بود، زيرا وسعت علم خداوند چنان است كه كوچكترين ذره‌اى در آسمان و زمين نيست، مگر اينكه از آنها آگاهى دارد.

و به تعبير ديگر اين درست به آن مى‌ماند كه به كسى بگويند تو چنين نماينده‌اى دارى، و او در پاسخ بگويد من از وجود چنين نماينده‌اى خبر ندارم، و اين بهترين دليل بر نفى وجود او است، چرا كه ممكن نيست كسى از وجود نماينده خود بى خبر باشد.

و در پايان آيه براى تاكيد مى‌فرمايد:" خداوند منزه، و برتر است از