مى‌فرمايد:" او رحمت براى مؤمنان شما است" (وَ رَحْمَةٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ‌).

ممكن است در اينجا سؤال شود كه در پاره‌اى از آيات قرآن مى‌خوانيم پيامبر ص" رَحْمَةً لِلْعالَمِينَ‌" است (انبياء- 107).

ولى آيه مورد بحث مى‌گويد: رحمت براى مؤمنان است، آيا آن" عموميت" با اين" تخصيص" سازگار است؟! اما با توجه به يك نكته، پاسخ اين سؤال روشن مى‌شود، و آن اينكه:

رحمت، درجات و مراتب دارد كه يكى از مراتب آن" قابليت و استعداد" است، و مرتبه ديگر" فعليت".

مثلا باران رحمت الهى است، يعنى اين قابليت و شايستگى، در تمام قطرات آن وجود دارد كه منشا خير و بركت و نمو و حيات باشد، ولى مسلما ظهور و بروز آثار اين رحمت تنها در سرزمينهاى آماده و مستعد است، بنا بر اين هم مى‌توانيم بگوئيم تمام قطره‌هاى باران،" رحمت" است و هم صحيح است گفته شود اين قطرات در سرزمينهاى مستعد و آماده، مايه" رحمت" است، جمله اول اشاره به مرحله" اقتضا و قابليت" است، و جمله دوم اشاره به مرحله" وجود و فعليت".

در مورد پيامبر ص او بالقوه براى همه جهانيان مايه رحمت است، ولى بالفعل مخصوص مومنان مى‌باشد.

تنها چيزى كه در اينجا باقى مى‌ماند اين است كه نبايد آنها كه پيامبر ع را با اين سخنان خود ناراحت مى‌كنند و از او عيبجويى مى‌نمايند، تصور كنند كه بدون مجازات خواهند ماند، درست است كه پيامبر ص در برابر آنها وظيفه‌اى دارد كه با بزرگوارى و وسعت روح خود با آنان روبرو شود، و از رسوا ساختنشان خود دارى كند، ولى مفهوم اين سخن چنين نيست كه آنها در اين اعمال خود بدون كيفر خواهند ماند، لذا در پايان آيه مى‌فرمايد:" آنها كه رسول خدا ص را آزار مى‌رسانند عذابى دردناك دارند" (وَ الَّذِينَ يُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ لَهُمْ‌