مودت و محبت و دوستى را نسبت به مشركان محكوم ساخته بود [1] ثالثا- تنها كسى كه اين روايت را نقل كرده" سعيد بن مسيب" است و دشمنى او با امير مؤمنان على ع معروف است، بنا بر اين هرگز نمى‌توان به گفتار او در باره على ع يا پدر و فرزندش اعتماد كرد.

مرحوم" علامه امينى" پس از اشاره به مطلب فوق سخنى از" واقدى" نقل مى‌كند كه قابل توجه است ميگويد:" سعيد بن مسيب" از كنار جنازه" امام سجاد على بن الحسين (ع)" گذشت و بر آن نماز نگزارد (و با عذرى واهى) از اين كار صرفنظر كرد، اما هنگامى كه به گفته ابن حزم از او پرسيدند آيا پشت سر حجاج نماز مى‌خوانى يا نه گفت ما پشت سر بدتر از حجاج نماز مى‌خوانيم!.

رابعا- همانگونه كه در جلد پنجم همين تفسير گفتيم شك نيست كه ابو طالب به پيامبر اسلام ص ايمان آورد و مدارك و دلائل روشنى براى اين موضوع ارائه داديم و ثابت كرديم كه آنچه در باره عدم ايمان ابو طالب گفته‌اند تهمتى بزرگ است كه تمام علماى شيعه و گروهى از دانشمندان اهل تسنن مانند ابن ابى الحديد (در شرح نهج البلاغه) و قسطلانى (در ارشاد السارى) و زينى دحلان (در حاشيه تفسير حلبى) به آن تصريح كرده‌اند.

و گفتيم يك محقق موشكاف با توجه به موج سياسى مغرضانه‌اى كه از حكام" بنى اميه" بر ضد على ع برخاست به خوبى مى‌تواند حدس بزند كه هر كس با آن حضرت ارتباط و پيوند داشت از اين تعرض مغرضانه در امان نماند، در واقع ابو طالب گناهى نداشت جز اينكه پدر على بن ابى طالب ع پيشواى بزرگ اسلام‌

[1] در سوره نساء كه مسلما قبل از برائت نازل شده است در آيه 139 و در سوره آل عمران آيه 38 كه آنهم قبل از برائت نازل گرديده صريحا از دوستى و ولايت كافران نهى شده است و در همين سوره توبه در آياتى كه قبل از آيه مورد بحث ما است خداوند صريحا به پيامبرش ميگويد خواه براى آنها (كافران) استغفار كنى يا نكنى خدا آنها را نخواهد بخشيد.