يعنى آنها با پرداخت مبلغ ناچيزى در سال از تمام مزاياى حكومت اسلامى استفاده مى‌كنند، و با مسلمانان برابر مى‌شوند، در حالى كه در متن حوادث و در برابر خطرات قرار ندارند.

از جمله دلايل روشنى كه اين فلسفه را تاييد مى‌كند، اين است كه در عهدنامه‌هايى كه در دوران حكومت اسلامى ميان مسلمانان و اهل كتاب در زمينه جزيه منعقد مى‌شد، به اين موضوع تصريح گرديده است، كه اهل كتاب موظفند جزيه بپردازند، و در برابر، مسلمانان موظفند امنيت آنها را تامين كنند، و حتى اگر دشمنانى از خارج به مقابله و آزار آنها برخيزند، حكومت اسلامى از آنها دفاع خواهد كرد.

اين عهد نامه‌ها فراوان است كه به عنوان نمونه يكى را ذيلا مى‌آوريم، و آن عهدنامه‌اى است كه" خالد بن وليد" با مسيحيان اطراف" فرات" منعقد كرد.

متن عهدنامه چنين است:

" هذا كتاب من خالد بن وليد لصلوبا ابن نسطونا و قومه، انى عاهدتكم على الجزية و المنعة، فلك الذمة و المنعة، و ما منعناكم فلنا الجزية و الا فلا، كتب سنة اثنتى عشرة فى صفر" [1]" اين نامه‌اى است از" خالد بن وليد" به" صلوبا" (بزرگ مسيحيان) و جمعيتش، من با شما پيمان مى‌بندم بر جزيه و دفاع، و در برابر آن شما در حمايت ما قرار داريد و ما دام كه ما از شما حمايت مى‌كنيم، حق گرفتن جزيه داريم، و الا حقى نخواهيم داشت، اين عهدنامه در سال دوازده هجرى در ماه صفر نوشته شد".

جالب اينكه مى‌خوانيم هر گاه در حمايت از آنها كوتاهى مى‌شد، جزيه را

[1]- نقل از تفسير المنار جلد 10 صفحه 294.