امام صادق ع مى‌فرمايد:

كم من مغرور بما قد انعم اللَّه عليه و كم من مستدرج يستر اللَّه عليه و كم من مفتون بثناء الناس عليه‌

:" چه بسيارند كسانى كه بر اثر نعمتهاى پروردگار مغرور مى‌شوند، و چه بسيارند گنهكارانى كه خداوند بر گناهشان پرده افكنده ولى با ادامه گناه به سوى مجازات پيش مى‌روند، و چه بسيارند كسانى كه از ثناخوانى مردم فريب مى‌خورند" [1] و نيز از همان امام، در تفسير آيه فوق چنين نقل شده كه فرمود:

هو العبد يذنب الذنب فتجدد له النعمة معه تلهية تلك النعمة عن الاستغفار عن ذلك الذنب‌

:" منظور از اين آيه بنده گنهكارى است كه پس از انجام گناه، خداوند او را مشمول نعمتى قرار مى‌دهد ولى او نعمت را به حساب خوبى خودش گذاشته و از استغفار در برابر گناه غافلش مى‌سازد" [2] و نيز از همان امام در كتاب كافى چنين نقل شده:

ان اللَّه اذا اراد بعبد خيرا فاذنب ذنبا اتبعه بنقمة و يذكره الاستغفار، و اذا اراد بعبد شرا فاذنب ذنبا اتبعه بنعمة لينسيه الاستغفار و يتمادى بها، و هو قوله عز و جل‌ سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ‌، بالنعم عند المعاصى‌

[3]" موقعى كه خداوند خير بنده‌اى را بخواهد به هنگامى كه گناهى انجام مى‌دهد او را گوشمالى مى‌دهد تا به ياد توبه بيفتد، و هنگامى كه شر بنده‌اى را (به اثر اعمالش) بخواهد موقعى كه گناهى مى‌كند نعمتى به او مى‌بخشد تا استغفار را فراموش نمايد و به آن ادامه دهد، اين همان است كه خداوند عز و جل فرموده:" سَنَسْتَدْرِجُهُمْ مِنْ حَيْثُ لا يَعْلَمُونَ‌" يعنى از طريق نعمتها به هنگام معصيتها آنها را تدريجا از راهى كه نمى‌دانند گرفتار مى‌سازيم".

[1] و [2] نور الثقلين جلد 2 صفحه 106

[3] تفسير برهان جلد 2 صفحه 53.