و درباره اينكه اين كفاره در كجا بايد ذبح شود، دستور مى‌دهد كه به صورت قربانى و" هدى" اهداء به كعبه شود و به سرزمين كعبه برسد (هَدْياً بالِغَ الْكَعْبَةِ).

ضمنا بايد توجه داشت كه مشهور ميان فقهاى ما اين است كه بايد كفاره" صيد حال احرام عمره" در" مكه" ذبح شود و" صيد حال احرام حج" در" منى و قربانگاه"، و اين با آيه فوق منافات ندارد، زيرا همانطور كه گفتيم آيه در مورد احرام عمره نازل شده است.

سپس اضافه مى‌كند كه لازم نيست حتما كفاره به صورت قربانى باشد، بلكه دو چيز ديگر نيز هر يك مى‌توانند جانشين آن شوند، نخست اينكه معادل پول آن را در راه اطعام مساكين مصرف كند (أَوْ كَفَّارَةٌ طَعامُ مَساكِينَ‌).

و يا معادل آن روزه بگيرد (أَوْ عَدْلُ ذلِكَ صِياماً).

گرچه در آيه سخنى از تعداد مساكين كه بايد اطعام شوند و تعداد روزهاى روزه به ميان نيامده است، ولى قرار گرفتن اينها در كنار يكديگر از يك سو، و تصريح به لزوم موازنه ميان روزه از سوى ديگر، نشان مى‌دهد كه منظور آن نيست كه هر چند نفر مسكين را مى‌خواهد اطعام كند، بلكه منظور آن است به مقدار قيمت قربانى بايد بوده باشد، و اما اينكه معادله ميان روزه و اطعام مسكين چگونه برقرار مى‌شود از بعضى از روايات استفاده مى‌شود كه در مقابل هر يك" مد" طعام (يعنى تقريبا معادل 750 گرم گندم و مانند آن) يك روز روزه بگيرد، و از پاره‌اى ديگر از روايات استفاده مى‌شود در مقابل هر دو" مد" يك روز روزه بگيرد، و اين در حقيقت به خاطر آن است كه در ماه مبارك رمضان اشخاصى كه قادر بر روزه نيستند بجاى هر روز يك يا دو مد طعام به مستمندان مى‌دهند (توضيح بيشتر درباره اين موضوع را در كتب فقهى مطالعه فرمائيد).

درباره اينكه آيا شخصى كه مرتكب صيد در حال احرام شده مخير در ميان‌