كفاره داده مى‌شود بر حسب فصول‌ [1] و مكانها و زمانها تفاوت پيدا كند.

در اينكه آيا از نظر كيفيت حد اقل كافى است و يا در اينجا نيز بايد حد وسط مراعات شود در ميان مفسران دو نظر وجود دارد: نخست اينكه به مقتضاى اطلاق آيه هر گونه لباس كافى است و ديگر اينكه با توجه به قيدى كه در اطعام بود در اينجا نيز بايد رعايت حد وسط گردد، ولى البته احتمال اول باطلاق آيه سازگارتر است.

سوم- آزاد كردن يك برده (أَوْ تَحْرِيرُ رَقَبَةٍ).

در اينكه آيا برده‌اى كه آزاد مى‌شود بايد ايمان و اسلام داشته باشد يا آزاد كردن هر گونه برده كافى است در ميان فقهاء گفتگو است و توضيح آن را بايد در كتب فقهى خواند، اگر چه ظاهر آيه مطلق است.

و اين خود مى‌رساند كه اسلام براى آزاد ساختن بردگان از وسائل گوناگون استفاده كرده است، و در عصر و زمانى همچون زمان ما كه ظاهرا برده‌اى وجود ندارد، بايد يكى از دو كفاره ديگر را انتخاب نمود.

شك نيست كه اين سه موضوع از نظر قيمت بسيار متفاوت است، و شايد اين تفاوت بخاطر آن است كه هر كس آزاد باشد و بتواند به اندازه توانايى خود يكى را انتخاب كند.

اما ممكن است كسانى باشند كه قدرت بر هيچيك از اينها نداشته باشند و لذا بعد از بيان اين دستور مى‌فرمايد: آنهايى كه دسترسى به هيچيك ندارند بايد سه روز روزه بگيرند (فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيامُ ثَلاثَةِ أَيَّامٍ‌).

بنا بر اين گرفتن سه روز روزه منحصرا مربوط به كسانى است كه قدرت بر انجام يكى از سه موضوع فوق را نداشته باشند.

[1] در اين زمينه حديثى نيز از امام باقر يا امام صادق ع نقل شده است (تفسير برهان جلد اول صفحه 496)