افراد وابسته خود را كه به پيامبر ص ايمان آورده است تحت فشار شديد قرار دهند و به اين ترتيب هر يك از مسلمانان از طرف قوم و قبيله خود سخت تحت فشار قرار داشت.

آن روز تعداد مسلمانان براى دست زدن به يك" جهاد آزاديبخش" كافى نبود، پيامبر ص براى حفظ اين دسته كوچك، و تهيه پايگاهى براى مسلمانان در بيرون حجاز، به آنها دستور مهاجرت داد، و حبشه را براى اين مقصد انتخاب فرمود و گفت:" در آنجا زمامدار صالحى است كه از ستم و ستمگرى جلوگيرى مى‌كند، شما آنجا برويد تا خداوند فرصت مناسبى در اختيار ما بگذارد".

منظور پيامبر ص نجاشى بود (نجاشى اسم عامى بود همانند" كسرى" كه به تمام سلاطين حبشه گفته مى‌شد، اما اسم نجاشى معاصر پيامبر ص اصحمه كه در زبان حبشى به معنى عطيه و بخشش است بود).

يازده مرد و چهار زن از مسلمانان عازم حبشه شدند و از طريق دريا با كرايه كردن كشتى كوچكى راه حبشه را پيش گرفتند، و اين در ماه رجب سال پنجم بعثت بود، و اين مهاجرت، مهاجرت اول نام گرفت.

چيزى نگذشت كه" جعفر بن ابو طالب" و جمعى ديگر از مسلمانان به حبشه رفتند و هسته اصلى يك جمعيت متشكل اسلامى را كه از 82 نفر مرد و عده قابل ملاحظه‌اى زن و كودك تشكيل مى‌شد به وجود آوردند.

طرح اين مهاجرت براى بت پرستان سخت دردناك بود، زيرا بخوبى مى‌ديدند چيزى نخواهد گذشت كه با يك جمعيت متشكل نيرومند از مسلمانان كه تدريجا اسلام را پذيرفته و به سرزمين امن و امان حبشه رفته‌اند روبرو خواهند شد، براى بهم زدن اين موقعيت دست به كار شدند، و دو نفر از جوانان باهوش و فعال و حيله‌گر و پشت هم انداز يعنى" عمرو بن عاص" و" عمارة بن وليد" را براى بهم زدن موقعيت مسلمانان حبشه انتخاب كردند و با هداياى فراوانى به حبشه فرستادند،