اين دو نفر در كشتى شراب نوشيدند و بجان هم افتادند ولى بهر حال براى پياده كردن نقشه خود وارد سرزمين حبشه شدند، و با مقدماتى به حضور نجاشى بار يافتند، و قبلا با دادن هداياى گرانبهايى به اطرافيان نجاشى موافقت آنها را جلب كرده و قول تاييد و طرفدارى از آنان گرفته بودند.

" عمرو عاص" سخنان خود را از اينجا شروع كرد، و با نجاشى چنين گفت:

" ما فرستادگان بزرگان مكه‌ايم" تعدادى از جوانان سبك مغز در ميان ما پرچم مخالفت برافراشته‌اند و از آئين نياكان خود برگشته و به بدگويى از خدايان ما پرداخته و آشوب و فتنه بپا كرده و در ميان مردم تخم نفاق پاشيده‌اند، و از موقعيت سرزمين شما سوء استفاده كرده و به اينجا پناه آوردند، ما از آن مى‌ترسيم كه در اينجا نيز دست به اخلال‌گرى زنند، بهتر اين است كه آنها را به ما بسپاريد و به محل خود باز گردانيم ..." اين را گفتند و هدايايى را كه با خود آورده بودند تقديم داشتند.

نجاشى گفت: تا من با نمايندگان اين پناهندگان به كشورم تماس نگيرم نمى‌توانم در اين زمينه سخن بگويم، و از آنجا كه اين بحث يك بحث مذهبى است بايد از نمايندگان مذهبى نيز در جلسه‌اى در حضور شما دعوت شود.

روز ديگرى در يك جلسه مهم كه اطرافيان نجاشى و جمعى از دانشمندان مسيحى و جعفر بن ابى طالب به عنوان نمايندگى مسلمانان، و نمايندگان قريش، حضور داشتند، نجاشى پس از استماع سخنان نمايندگان قريش رو به جعفر كرد و از او خواست كه نظر خود را در اين زمينه بيان كند.

" جعفر" پس از اداى احترام چنين گفت: نخست از اينها بپرسيد آيا ما جزء بردگان فرارى اين جمعيتيم؟! عمرو گفت: نه شما آزاديد.

جعفر- و نيز سؤال كنيد آيا آنها دينى بر ذمه ما دارند كه آن را از ما