شنوا و بينا، يا يك انسان زنده، در برابر حقائق از خود نشان دهد نمى‌دهند، در قرآن مجيد اين گونه تعبيرات فراوان ديده مى‌شود، و شيرينى و جاذبه خاصى دارد، بلكه قرآن به حيات مادى و بيولوژيكى كه نشانه آن تنها" خور و خواب و نفس كشيدن" است چندان اهميت نمى‌دهد، همواره روى حيات و زندگى معنوى و انسانى كه آميخته با تكليف و مسئوليت و احساس و درد و بيدارى و آگاهى است تكيه مى‌كند.

ذكر اين نكته نيز لازم است كه: نابينايى و ناشنوايى و مرگ معنوى از خودشان سرچشمه مى‌گيرد، آنها هستند كه بر اثر ادامه گناه، و اصرار و لجاجت در آن، به اين مرحله مى‌رسند، زيرا همانطور كه اگر انسانى مدتها چشم خود را ببندد تدريجا بينايى و ديد خود را از دست خواهد داد و شايد روزى به كلى نابينا شود، اشخاصى كه چشم جان خود را در برابر حقائق ببندند تدريجا قدرت ديد معنوى خود را از دست خواهند داد!.

[سوره الأنعام (6): آيه 37]

وَ قالُوا لَوْ لا نُزِّلَ عَلَيْهِ آيَةٌ مِنْ رَبِّهِ قُلْ إِنَّ اللَّهَ قادِرٌ عَلى‌ أَنْ يُنَزِّلَ آيَةً وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُونَ (37)

ترجمه:

37- و گفتند چرا نشانه (و معجزه‌اى) از طرف پروردگارش بر او نازل نمى‌گردد، بگو خداوند قادر است كه نشانه‌اى نازل كند، ولى بيشتر آنها نمى‌دانند.

تفسير:

در اين آيه يكى از بهانه‌جوئيهاى مشركان مطرح شده است، به طورى كه در بعضى از روايات آمده جمعى از رؤساى قريش هنگامى كه از معارضه و مقابله با قرآن عاجز ماندند به پيامبر ص گفتند اينها فايده ندارد اگر راست مى‌گويى معجزاتى همانند عصاى موسى، و ناقه صالح، براى ما بياور، قرآن در اين باره‌