مگر على ع تا آن روز به عنوان يك مسلمان عادى كه دوستيش بر همه لازم است شناخته نشده بود، مگر دوستى مسلمانان با يكديگر چيز تازه‌اى بود كه نياز به تبريك داشته باشد آن هم در سال آخر عمر پيامبر ص.

به علاوه رابطه‌اى ميان حديث ثقلين و تعبيرات آميخته با وداع" پيامبر" ص با مساله دوستى على ع مى‌تواند وجود داشته باشد، دوستى ساده على ع با مؤمنان ايجاب نمى‌كند كه پيامبر ص او را در رديف قرآن قرار دهد [1] آيا هر ناظر بى‌طرفى از اين تعبير نمى‌فهمد كه در اينجا مساله رهبرى مطرح است، زيرا قرآن بعد از رحلت پيامبر ص نخستين رهبر مسلمانان و بنا بر اين اهل بيت ع دومين رهبر بوده‌اند.

2- ارتباط آيات‌

گاهى گفته مى‌شود آيات قبل و بعد درباره اهل كتاب و خلافكاريهاى آنها است، مخصوصا نويسنده تفسير" المنار" در جلد 6 صفحه 466 روى اين مساله، پا فشارى زيادى كرده است.

ولى همانطور كه در تفسير خود آيه گفتيم اين موضوع اهميت ندارد، زيرا

[1] حديث ثقلين از احاديث متواترى است كه در بسيارى از كتب اهل تسنن از جمعى از صحابه مانند ابو سعيد خدرى، زيد بن ارقم، زيد بن ثابت، ابو هريره، حذيفة بن اسيد، جابر بن عبد اللَّه انصارى، عبد اللَّه بن حنطب، عبد بن حميد، جبير بن مطعم، ضمره اسلمى ابو ذر غفارى، ابو رافع و ام سلمه از پيامبر اكرم ص نقل كرده‌اند.