كه انسان تمام سنگينى مسئوليت آنها را تحمل خواهد كرد بدون اينكه از آثار آنها بهره‌مند گردد، اموال سرشارى كه بطور جنون آميز جمع‌آورى و نگهدارى گردد و در خدمت اجتماع نباشد جز زنجير و زندان، براى صاحب آن چيزى نيست زيرا مى‌دانيم بهره‌گيرى شخصى از مال و ثروت، حدود معينى دارد و از آنكه بگذرد جز يك نوع اسارت و سنگينى بيهوده نتيجه‌اى نخواهد داشت مگر اين كه از بركات معنوى آن برخوردار و در مسير كارهاى مثبت قرار گيرد.

اينگونه اموال نه تنها در قيامت طوق سنگينى بر گردن صاحبانش خواهد بود بلكه در اين دنيا نيز چنين است، منتها در رستاخيز آشكارا و در اينجا بصورت مخفى‌ترى مى‌باشد، چه جنون و حماقتى از اين بالاتر كه انسان مسئوليتهاى فراوان تحصيل ثروت را باضافه مسئوليتها و زحمات فراوان كه براى حفظ و محاسبه و نگاهدارى و دفاع از آن لازم است بر دوش كشد، در حالى كه هيچگونه از آن، منتفع نگردد آيا طوق اسارت چيزى جز اين است؟! در تفسير عياشى از امام باقر ع روايت شده كه" هر كس زكات مال خود را نپردازد خدا آن مال را به طوقهايى از آتش مبدل ميكند، سپس به او گفته مى‌شود همانطور كه در دنيا به هيچ قيمت، اين اموال را از خود دور نمى‌كردى اكنون آنها را بردار و بگردن خود بيفكن"! قابل توجه اينكه: در آيه، از مال، تعبير به" بِما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ‌" شده كه مفهوم آن اين است مالك حقيقى، اموال و منابع در آمد، خدا است، و آنچه بهر كس داده شده از فضل و كرم او است، بنا بر اين جاى اين نيست كه كسى از انفاق در راه مالك حقيقى، بخل بورزد! بعضى از مفسران، معتقدند كه مفهوم اين جمله عموميت دارد و همه مواهب الهى حتى علم و دانش را شامل مى‌شود، ولى اين احتمال با ظاهر تعبيرات آيه تطبيق نمى‌كند.

سپس آيه اشاره به يك نكته ديگر مى‌كند و مى‌گويد: وَ لِلَّهِ مِيراثُ السَّماواتِ‌